Het einde van de wereld maakt een einde aan de reis.

Lang heb ik na moeten denken of ik een vlammend betoog af zal steken omtrent de leugen die de argentijnen bereid zijn te verkondigen om een paar toeristen naar één of andere uithoek van hun land te lokken, maar de goede zorgen waarmee ze ons keer op keer hebben omringd en de uiterst vriendelijke mensen die wij keer op keer hebben mogen ontmoeten alhier hebben mij doen besluiten mijn klacht enigzins af te zwakken en mij te beperken tot slechts een aantal regels ¨ongenoegen¨!

Zoals ik eerder meldde zou ons volgende bericht uit ushuaia komen en ook dat blijkt nu een leugen te zijn (zij zijn begonnen), we zijn inmiddels wederom in buenos aires aangekomen, waarvoor excuses.. maar daar gaat het nu niet om!

Waar gaat het dan wel om.. nou hierom:
De argentijnen hebben ergens een stuk land -tierra del fuego-, dat, toegegeven, erg zuidelijk ligt. Echter de benaming ¨het einde van de wereld¨ (fin del mundo) welke ze hier zo graag bezigen kan als niets anders bestempeld worden dan als een klinkklare leugen!
Zoals eerder door Galileo (met behulp van berekeningen en de sterrenhemel) werd aangetoond (als ik mij niet vergis heeft de beste man voor deze beweringen nog in de gevangenis gezeten ook) en later door columbus (in italie en portugal geloofden ze hem ook niet dus moest spanje de hele trip financieren) door, ironisch genoeg, NIET van de aarde af te donderen met zijn vloot, is de aarde ROND.. een BOL! voor diegenen die moeilijkheden hebben met het concept ¨rond¨.. zoek ergens thuis, bij de buren of in het opberghok van een voetbalvereniging een voetbal... Dat is dus rond (mits goed opgepompt en niet bezeten door veel te dikke kinderen in welk geval het een ei wordt maar daar gaat het nu niet om)!
De vorm van de aarde toont schrikbarend veel overeenkomst met de vorm van deze zojuist achterhaalde voetbal.
Nu, met behulp van diezelfde bal, wijs mij eens het einde aan? nou?? dat lukt dus niet he!
Nee want een bol, of een cirkel, heeft noch een begin noch een eind.

Toch vonden de argentijnen het nodig om dit stukje land te bestempelen als het einde van de wereld, en niet één keer, nee wel honderd keer!

Dus.. ik ben blij dat ik dit ff kwijt kon.

Ter verdediging van de argentijnen wil ik nog wel even opvoeren dat kaap hoorn (het feitelijke einde van zuid amerika) slecht 150 kilometer zuidelijker ligt en dat de zuidpool middels de toegestoken arm van het antarctisch schiereiland op minder dan 1000 kilometer ligt (ff doordrukken met de nachtbus zou je zeggen) de echte zuidpool, zeg maar het puntje waar de aarde op steunt, is echter nog altijd een dikke 3000 km verderop.


Een bord waarop dit ¨einde van de wereld¨ook nog eens fijntjes vermeld is staat aan het einde van RN3, een weg die zich vanaf buenos aires helemaal een weg naar het zuiden baant. Men noemt dit het einde van de panamerican highway -een weg die Alaska met tierra del fuego verbindt (volgens alle wegenkaarten die ik heb gezien eindigt de panamericana in chili op het schiereiland chiloe maar goed daar wil ik vanaf wezen)- waarmee de volhardende chauffeur een goede 18000 kilometer heeft gereden.

Zoals als al vaker opgemerkt.. we waren hier wel echt heeeeeel ver weg van jullie vandaan maar toch ook weer zoooo dichtbij want vanaf dit punt wordt onze reis huiswaarts in record-tempo afgelegd.


Goed, tijd om weer terug te keren naar de dagelijkse realiteit van ons tripje.

De laatste keer dat we iets van ons lieten horen was vanuit Punta Arenas waar we de dag voor vertrek nog een museum (salesiano) bezochten over de geschiedenis van dit gebied, maar waar ze ook, wat mij betreft het klapstuk van de tentoonstelling, een hele hoop - slecht - opgezette dieren hadden.. Ik ben blij dat we nu ook eens van heel dichtbij een (dode gelukkig) andean condor hebben mogen bewonderen en tevens dat ik nu weet dat een keizers pinguin 1 meter 20 kan worden en daarbij een kilo of 45 weegt.

Over die condor was ik nog vergeten te vermelden dat we tijdens onze trek in torres del paine op een gegeven moment omcirkeld waren door een grote groep andean condors die met hun spanwijdte van 3 meter toch wel erg grote gieren zijn.. nou was ik mij er ook wel van bewust dat als je door gierachtigen wordt omcirkeld dat niet echt een goed teken is maar de gedachte die op dat moment overheerste was: ¨Waarom zijn we in de colca canyon (peru) in godsnaam om 4 uur opgestaan om die beesten van veel verderaf te bekijken terwijl ze zometeen mijn muts van mijn kop af komen trekken!!¨ Maar dat terzijde.

Op Zondag zijn we de bus in gestapt voor onze laatste (de reis staat met nog maar een paar dagen op de teller een beetje in het teken van ¨de laatste dit¨ en ¨de laatste dat¨ )
lange busrit; 12 uur naar Ushuaia. Ushuaia is gelegen op de argentijnse helft van het eerder genoemde eiland Gran Isla Tierra del Fuego. De andere helft van het eiland is in chileense handen.

Waarom heet Tierra del fuego, in NL beter bekend als vuurland, eigenlijk vuurland? nou, toen magelhaen (de ontdekker van de straat van magelhaen) de straat van magelhean aan het ontdekken was zagen zij aan land overal vuren branden (die naar later bleek door de oorspronkelijke bewoners waren aangestoken) maar konden ze geen levende ziel ontwaren.. ergo de naam ¨tierra de los fuegos / land van de vuren¨.

Na een uur of 8 kwamen we bij de argentijnse grens en mochten we voor de 4e en laatste keer de argentijnse stempel ophalen (1. chili > argentinie, 2. chili > argentinie, 3. uruguay > argentinie, 4. chili > argentinie). Nog eens 4 uurtjes later kwamen we (voor de tweede keer, hoewel we de eerste keer alleen een tussenlanding maakte en niet uit mochten stappen) in Ushuaia aan.

Gelukkig stonden er bij de bus een aantal hostelproppers te wachten die ons een wel een nachtje of wat van een bed wilden voorzien.. we gingen in op het bod van Hernan omdat chantal hem wel aardig vond (tsja dat zijn ook zo van de motieven die bij ons vaker de voorkeur voor een hostel hebben bepaald) en er verder weinig keus was daar alle internet reserveringen die we geprobeerd hadden te maken geen reactie hebben (nu nog steeds niet) opgeleverd.

Slechts 4 blokken van de centrale straat bevond zich hostel Aonikenk waar we de grootste kamer uitzochten welke we na vrij genant verlopen onderhandelingen de onze mochten noemen gedurende 5 nachten. De 4 blokken moesten wel steil heuvel-op afgelegd worden maar dat is goed voor de conditie en het uitzicht, na deze klim, vanuit de keuken was, zoals beloofd, spectaculair. De volledige baai met de omringende bergen, de laatste stuiptrekkingen van de andes, openbaarden zich vanaf de ontbijt/koffiestoel.

De volgende dag hebben we zo verschrikkelijk uitgeslapen dat we het ontbijt gemist hebben en
we op ons dooie gemakkie ushuaia konden verkennen na genoten te hebben van twee heerlijke tosties (want naast biefstukkenbakkers zijn ze hier ook tostiekoningen). We hebben bij de diverse touroperaters eens gekeken wat we allemaal konden doen in de omgeving en ons plan getrokken.
Want wat doe je als je de hete adem van het einde in je nek voelt branden.. dan ga je net als de spreekwoordelijke kat in het nauw rare sprongen maken zoals:
-De teugels van paard vast houden maar die vervolgens toch zijn eigen gang gaat (hè chantal)
-Op een mountainbike door de modder raggen
-In een kayak over omgevallen en verdronken bomen glijden
en natuurlijk musea bezoeken (en dan te bedenken dat ik in amsterdam misschien 4 musea bezocht heb in mijn ganse leven HHH)

Dinsdag 28 februari hebben we 2 uur lang op een paard over een stuk tierra del fuego gereden.
Chantal kreeg een (soort zoekt soort) nogal eigenzinnig paard en ik (soort zoekt soort) de goedmoedigheid zelve (HHH). De mijne liep het liefst met haar neus in de kont van de voorganger (tsja soort zoekt soort) wat betekende dat ik nauwelijks of geen invloed had op de acties van het beest en chantal had er eentje die had besloten dat het gebrek aan commando´s van boven af betekende dat zij; 1 kon eten waar en wanneer haar dat uitkwam; 2 ook wel een andere weg kon nemen wanneer die zich aandiende en 3 haar eigen tempo mocht bepalen welke, zoals te verwachten viel, lager lag dan die van de rest.
En daarbij kwam dat chantal zich ook nog even over de eerste vrees voor het paard heen moest zetten.. al met al een gouden combinatie!

Ik vond het in ieder geval erg leuk om het landschap vanaf de rug van een paard te mogen aanschouwen en ben blij dat we deze actie nog even hebben uitgehaald.

´S middags zijn we naar het museo fin del mundo (gaan we weer) gegaan waar we een aantal brokstukken van aangespoelde schepen konden bekijken en een beetje een begrip konden kweken voor de oorsprong van Ushuaia (t is allemaal begonnen als een gevangeniskolonie).

Woensdag 1 maart werden we smorgens opgehaald om lekker een stukje te gaan mountainbiken door de modderpaden van tierra del fuego (zeg maar fietsen aan het einde van de wereld)..
Onze gids hield wel van een stevig tempo qua spreken en dus konden we heel fijn ongeveer de helft volgen van wat ons werd toegeroepen. Onderweg kwamen we behalve modder ook nog een paar beverburchten tegen, de beste beesten zelf hielden zich echter muisstil waardoor we een levende bever niet aan ons lijstje van gespotte (en vaak ook bespotte) dieren mochten toevoegen.
Het pad bevatte een aantal fijne klimmetjes en, nog leuker, fijne afdalinkjes waar je met samengeknepen remmen, billen en ogen vanaf moest zien te glibberen. Het geheel rondden we af door nog even een stukje door een meertje fietsen (ik hield droge schoenen en de gids niet.. hulde voor mij.. dank u!) Hierna was het tijd voor de barbecue.. met een simpel vuurtje en een aangereden kalf kunnen die argentijnen wonderen verrichten! heerlijk gegeten.

Het middag programma bestond uit kayakken over een spiegelglad meer waarin zich veel forellen schuilhouden. Na een uitgebreide competitie ver gooien met stenen, het meeste kaatsen met stenen, raak de boei met stenen werd het dan tijd om ons in alle rust over het meer voort te bewegen. Lekker rustgevend zo een uurtje of anderhalf hiawata gespeeld en toen was het feest alweer voorbij.

Donderdag 2 maart was onze laatste dag in Ushuaia en dus moesten we nog maar even een museumpje toevoegen aan de lijst, het werd museo presidio / maritimo.
In dit voormalig gevangenisgebouw hadden ze, heel verassend, een gevangenis museum opgericht.. hoewel het leuk was om de verhalen te lezen over hoe het er aan toeging was het meest indrukwekkende toch wel de in origineel staat gebleven gang waar je even doorheen kon lopen, maar gelukkig slechts even.. ik moet er niet aan denken om daar ook maar één dag te moeten verblijven.

Het maritieme aspect kwam naar voren in een andere vleugel waar ze van alle belangrijke schepen, die in de historie van dit deel van de aarde een rol hadden gespeeld, een schaalmodel hadden geplaatst.. inclusief de hollandse eendracht die zeilend vanuit de stad Hoorn Kaap hoorn heeft ontdekt en benoemd.

Verder zijn we deze dag nog eventjes in een gebouw geweest waar ze een antarctica expositie toonden (overigens hadden we voor ´slechts´ 2500 USD zo een dag of 9 naar antarctica gekund met een last minute). Errug mooie foto´s van een plaats waar het slecht toeven is.

Bij terugkeer hebben we onze tas gepakt en hebben we nog even een plaatje van ons Hernan geschoten met de belofte dat we deze op ons blog zouden zetten, hij had ons namelijk zijn foto op het blog van twee andere kaaskoppen laten zien en gevraagd of we het bijgeschreven stukje tekst konden vertalen voor hem aangezien zijn nederlands niet al te best was wat redelijk te begrijpen is voor een argentijn.
Zij vonden hem blijkbaar net zo aardig als wij want het was een en al vriendelijkheid..

Vrijdag zijn we vanaf ushuaia terug naar buenos aires gevlogen om onze laatste paar dagen in deze superstad door te brengen.. We hebben onze intrek genomen in hotel victoria in san telmo terwijl het stortregende (dat is niet zoals we het hadden achtergelaten!!) en gewacht op mooier weer.. wat dan ook prompt arriveerde.

Zaterdag 4 maart weer zo´n heerlijke luie dag die je als reiziger op dit deel van de wereld zo vaak mag genieten. Nu het nog kan doen we het lekker rustig aan en dus zijn we alleen naar de kapper geweest en verder hebben we bar weinig uitgevoerd!
Later zijn we op zoek gegaan naar een kroeg om ff wat te drinken maar zo rond 7en is alles hier gewoon potdicht! Toen we iets vonden wat open was hebben we maar meteen wat gegeten, Binnen zat een duitser die we in potosi en coyhaique ook al hadden ontmoet en met hem zijn we nog even naar een openluchttangomuziekconcert geweest waar de bevolking van BA spontaan bij begon te dansen.. erg grappig allemaal.

zondag 5 maart hebben we de zondagsmarkt met antieke rotzooi bezocht op het plaza dorrego in de wijk san telmo en nadat we de champs elysee van BA hadden ontdekt hebben we nog een of andere rotzooimarkt in recoleta bezocht waarna we rustig en op zijn argentijns door de parken van palermo hebben geflaneerd (gestrompeld na uren van saaie marktbezoeken komt meer in de buurt).

maandag 6 maart.. dit verhaal ff afmaken.. laatste dingetjes kopen.. vanavond nog even met ivo en tessa (bolivia) wat drinken en eten kortom afronden want.. aanstaande dinsdag -ja dat is op het moment van schijven nog 1 dag verwijderd WAT MORGEN AL????- krijgen wij voor den laatsten mael een Argentijnse exit stempel (ook de 4e) in ons paspoort en is ons avontuur alhier ten einde..

Woensdag 8 maart rond een uur of 11 in de ochtend zullen we via madrid op schiphol arriveren met IB3254 en zijn we weer gewoon 2 werkeloze nederlanders die hun ziektekostenverzekering nog moeten regelen!
Ik ga ervan uit dat jullie voor ons een zonnetje en een graad of 25 regelen om de klap enigzins te verzachten!

Hasta pronto

p.s. de foto´s zetten we er in NL wel bij..

Mission Impossible 3: Towers of Pain! Starring Tom Cruisecontrol

Parque Nacional Torres del Paine, Chile

Missie: de W
Plaats: Torres del Paine
Vervoer: Benenwagen
Onderdak: Tent

Dag 1... 16 februari 2006. lokatie: Puerto natales
Target: Base las Torres
Geplande afstand: 14 KM

Op donderdag 16 februari vertrokken we om 7 uur ´s morgens voor onze meerdaagse trek door het nationale park Torres del Paine in Chili. We hadden een route uitgestippeld waarbij we ¨de W¨ zouden lopen.. Dit heet zo omdat de wandeling in de vorm van een W is, de drie staanders van de w loop je heen en terug en de horizontale ´onderkant´ leg je maar één keer af.

Aangezien we niet helemaal wisten wat we konden verwachten en het niet helemaal duidelijk zou zijn hoeveel kilometer we met volle bepakking zouden kunnen afleggen hadden we een vrij ambitieus plan opgesteld met voldoende ruimte voor improvisatie mocht dit nodig blijken! (dat heet een vooruitziende blik, maar daarover later meer. red). Het park staat bekend om zijn krachtige wind (soms windsnelheden tot 160 kmpu) en wisselvallig weer (4 seizoenen op een dag) dus enige voorzichtigheid is geboden.

Met onze rugzakken volgeladen, Chantal droeg de tent en de matjes, ik droeg de proviand en het kookstelletje om wederzijdse afhankelijkheid te creeeren (zodat niemand zou worden achtergelaten), zouden we gemiddeld zo´n 18 km per dag gaan lopen.
De W + een extra etappe naar de john gardner pas om vanaf daar de gletsjer extra goed te kunnen bewonderen + een wandeling op de gletsjer zelf. Zo zag onze uitgebreide W er van te voren uit.

Maar goed...

De eerste dag was ons doel het zien van de naamgever(s) van het park.. de Torres!
We lieten ons door de bus aan de oostkant van het park afzetten en vertrokken met een transfer naar het luxueuze hotel hosteria las torres, niet om daar te gaan slapen of een massage te gaan halen maar om vanaf daar onze wandeling aan te vangen. Rugzak opladen en lopen maar. We zouden gaan slapen in campamento Chileno, halverwege de wandeling naar de torres dus toen we daar na ongeveer 2 uur (5.5 KM), half weggewaaid, aankwamen hebben we snel onze tent opgezet en onzelf een lunch klaargemaakt. Vervolgens hebben we de resterende 4 kilometer naar de torres, bevrijd van onze rugzakken, getrotseerd. De eerste 3.5 km was een eitje maar daarna mocht je je bergbeklim diploma wel meenemen want dat ging via een hoop geklauter nog ffies 500 meter omhoog. Het uitzicht was het echter meer dan waard. Egaal grijs is nog altijd beter dan dicht bemist en dus konden we de torres in volle omvang bewonderen. De terugweg ging een stuk makkelijker en aangekomen bij ons tentje hebben we gedineerd (rijst met cashewnoten) en zijn we vroeg de koude slaapzakken ingedoken.

result: Gehaald
gerealiseerde afstand: 14 KM

Dag 2... 17 februari. lokatie: Refugio Chileno
Target: Campamento Ialiano
Afstand: 20 KM

Toen wij, tot onze schrik pas om half 10 in de ochtend en helaas half gebroken door de dunne matjes, wakker werden hebben we snel ontbeten en de tent ingepakt. Het plan was om deze dag naar campamento italiano te lopen, toch al gauw 20 km met gebruik making van een shortcut.. Echter, de shortcut bestond niet, dus werd de wandeling alweer een stukje verder dan gehoopt/gepland.

Toen we een rivier overstaken besloten we dat dit wel een mooi lunch plekje zou kunnen zijn en dus pakten we de proviand en het kokertje en bereiden onszelf een heerlijke pot kant en klare pasta.. heerlijk!

Een stel (ik denk chilenen) die we al een paar keer hadden ingehaald, en dan zij ons weer en dan wij weer enz, kwamen vlak na ons en vatten hetzelfde idee op. Helaas begon het toen net te miezeren en besloten we onze biezen te pakken.. De naast gelegen rivier staken we snel over maar onze vluchtige vrienden hadden wat meer moeite, zij koos steeds een steen waarmee ze zichzelf meer in de problemen bracht. Helden die wij zijn hebben we ze snel nog even van een gewisse dood (natte voeten) gered en zijn toen doorgelopen.

De rest van de middag bleef een beetje miezerig en toen we bij refugio cuernos (dus niet ons doel) aankwamen begon het echt te regenen.. Helaas moesten we onze missie daar afbreken aangezien we weinig zin hadden in nog 2 uur door de regen te modderen.

Snel de tent op gezet, eten gemaakt en slapen maar..

resultaat: Niet gehaald
gerealiseerde afstand: 16 KM

Dag 3... 18 februari; start: Refugio los Cuernos
Target: campamento Britannico
Afstand: 14 KM

Dag 3 begon redelijk mooi maar snachts was het erug koud geweest en dus trakteerden we onszelf op een, erg duur, onbijt in de refugio. Daarna hebben we snel onze tent en tassen gepakt en zijn richting Campamento Italiano gelopen.
Na een kleine 2 uur waren we daar en besloten we onze tent op te zetten en te lunchen zodat we gevoed en ontdaan van bagage de tweede streep van de W zouden kunnen lopen.
Toen we net 3 minuten aan het lopen waren kwamen we twee aussies tegen die we in de bus ontmoet hadden en die zeiden dat zij zo´n beetje het laatste streepje uitzicht hadden gehad en dat de wolken bezit hadden genomen van de ernstig mooie valle frances.
Wij - ach patagonia, 4 seizoenen op een dag, het klaart wel weer op - liepen stug door maar eenmaal aangekomen bij het eerste uitzichtpunt halverwege bleek de ravage.. Regen en geen zicht! Opgave dus. Snel teruglopen en proberen de zaak zoveel mogelijk droog te houden.

´S avonds was het echt verschrikkelijk koud en dus hebben we half vanuit de tent gekookt. Oogjes dicht en snaveltjes toe.. kop diep in de slaapzak en hopen dat je het een beetje warm houdt.

Result: Niet Gehaald
gerealiseerde afstand 11 KM

Dag 4... 19 februari. lokatie: Campamento Italiano
Target: Uitzichtpunt in valle frances en Refugio Grande Paine
Afstand: 13 KM

In de nacht was het zo verschrikkelijk koud geweest en was de ondergrond zo keihard geweest dat ik met alle liefde opstond om de tent uit te mogen. Een pannetje water uit de ijskoude rivier is zo gevuld en doet, na opwarmen uiteraard, uitstekend dienst als theewater.
Het was erg mooi weer en dus ondernamen we poging 2 voor de valle frances. Het was echt een andere wereld!
Bij het uitzichtpunt aangekomen keken we zo de hele vallei in en zagen enorme bergen om ons heen die we de dag er voor echt niet hebben kunnen ontwaren.
Wat ook erg leuk was is dat er vlakbij een enorme sneeuwhelling (gletsjer) lag die af en toe een stuk sneeuw naar beneden liet vallen met bijbehorend gedonder. In de tent hadden we in de nacht en de ochtend al enkele malen getuige mogen zijn van dit regenloze onweer maar toen we op het uitzichtpunt stonden konden we met eigen ogen zien dat het relatief kleine beetjes (je wilt er niet onder staan) sneeuw en ijs waren die voor dit geluidseffect zorgden.

De vraag was echter; gaan we door de vallei in, 1.5 uur heen en 1 uur terug, of geloven we het zo ook wel.. Wij geloofden het wel! Later die avond spraken we mensen die ook met ons op het uitzichtpunt stonden en die wisten ons te vertellen dat het verderop oin de vallei echt heel mooi was.. Oeps, Ach, Tsja we kopen wel een ansichtkaart!

Na het afbreken van de tent en het verorberen van onze lunch zijn we naar refugio Paine grande gelopen met heerlijk weer.. eindelijk even echt lekker warm weer om weer een beetje op te warmen. De tent hebben we op een mooie zachte plek op kunnen zetten en savonds hebben we heerlijk, alhoewel het behoorlijk afkoelde, geslapen.

Result: Gehaald
gerealiseerde afstand: 13 KM


Dag 5... 20 februari. Lokatie: Refugio Paine Grande
Target: Refugio Grey en trek op de gletsjer of naar uitzichtpunt bij los guardas
Afstand: 11 KM + gletsjertrek / 8 KM

Hoewel we er hier voor hadden kunnen kiezen om onze W missie af te breken en lekker terug te keren naar de bewoonde wereld met centrale verwarming en zachte bedden bikkelden wij gewoon verder de laatste streep van de W in.
Het doel was het 11 KM verderop gelegen refugio Grey kampeerterrein waar we onze tent zouden opzetten en dan of deelnemen aan een, nogal dure, gletsjertocht of doorlopen naar een uitzichtpunt 4 KM verder op om van boven af op de gletsjer neer te kunnen kijken.

Toen we na een aantal vervelende klimmetjes en afdalinkjes bij nog steeds op de zelfde hoogte (leg dan dat pad gewoon plat, ja!!) kamp aankwamen, liepen we bij de gletsjer touroperater binnen en er bleek nog plek te zijn. Ons middag programma had dus gestalte gekregen.
Aangezien het tijdens de wandeling erg koud was geweest kleden we ons extra warm aan voor de barre tocht die we zouden aan ondernemen maar omdat het erg mooi weer begon te worden pakten we ook maar de zonnebril en -brand mee.

Met een zodiac (rubberboot) voeren we tussen de ijsschotsen naar het opstappunt van de gletsjer. Eenmaal uit de boot kregen we onze crampons (ijzeren puntzolen die je onder je schoen bevestigt) aangemeten en kregen we een ijsbijl aangereikt.
Met een groep halfbejaarden en voordring-italianen begonnen we aan de tocht.

Je zou verwachten dat je op een gegeven moment ¨het ijs¨opstapt maar we liepen blijkbaar al een tijd op ijs verscholen onder een laagje zand en grind.
Na een paar minuutjes lopen stonden we dan echt op een witte/blauwe koude ondergrond en hadden we het gevoel in een andere wereld te zijn beland: Je bevindt je tussen bergen van ijs, rivieren van gesmolten ijs, watervallen die zich in de ijsdiepte storten en overal om je heen lag ijs ijs en ijs.

Op een gegeven moment mochten we de beker uit onze tas pakken om het meest pure (zonder mineralen oid) water ter wereld te drinken. Koud en weinig smaak aan luidde het oordeel maar we waren daar niet om het water te keuren.
De gletsjer is onderdeel van de campo de hielo sur. Samen met het iets noordelijker gelegen campo de hielo norte (hoe kan het ook anders) is dit de 2 na grootste zoetwater reserve ter wereld.

Op de gletsjer was het helemaal niet koud, volgens de gids is het op zonnige dagen op de gletsjer 2 keer zo warm als op het land vanwege de reflectie van het zonlicht. Ik geloof hem onmiddelijk want het was best aangenaam zolang je maar in het zonnetje bleef.

De ¨piece de resistence¨van de trip was het beklimmen van een vertikale ijswand van een meter of 10 met twee pikhouweel-achtige ijsbijlen in de hand en de crampons onder de voetjes.
Tuurlijk waren chantal en ik de besten maar ja wat wil je met bejaarden en italianen HHH
Ik vond het iig erg leuk om zo tegen een rechte wand op te ¨lopen¨.

Hoewel ik vooraf ernstige twijfels had of de waarde van de trip overeenkwam met de prijs (ong €100) ben ik achteraf van mening dat het dubbele misschien ook nog wel had gekund.. Het is zo´n vreemde ervaring om zo in een wereld van ijs te stappen en tegelijk zo mooi dat het af en toe wel een tekenfilm leek!

Result: Gehaald
gerealiseerde afstand: 11 KM + gletsjertocht

Dag 6... 21 februari: Refugio Grey
Target: Refugio Paine Grande (Boot en bus terug naar Puerto Natales)
Afstand: 11 KM

Barre koude is wat mij het meeste bijstaat van de afgelopen nacht en aangezien mijn tententolerantie tot de uiterste grens was opgrekt en de gasbrandertjegastronomie mij de neus uitkwam was wat mij betreft de kampeerkastijding compleet en werd het tijd om de comfortabele wereld, voorzien van verwarming en zachte bedden, weer op te zoeken.

Hoewel er nog even sprake was van een wandeling naar eerder genoemd uitzichtpunt 4 KM verder op waren we het er al snel overeens dat de gletsjer na gister geen mooier gedaante kon aannemen en dat elke verdere bezichtiging het effect teniet zou doen. We gingen terug naar het vorige kamp en zouden vanaf daar de boot vanaf 12:30 pakken welke ons bij de bus naar puerto natales zou brengen.

Aangezien we de dag ervoor ongeveer 3 uur en 15 minuten nodig hadden gehad, voor wat ons het eenvoudige deel leek, besloten we 4 uur uit te trekken voor de terugtocht.. Dus om half negen lopen! toch? Chantal besloot echter nog even een kopje koffie te drinken en toen ook nog even naar de wc te gaan waardoor we al meteen tien minuten achter op schema liepen.. Ik was vast besloten het kopje koffie in elk sinterklaasgedicht van de eerstkomende 10 jaar te gaan verwerken mochten we de boot missen op, laten we zeggen, een minuut of 10..
Zonder dat ik er iets over gezegd heb voelde chantal deze bui al hangen en liep ze alsof achterna gezeten werd door de duivel zelve terug naar het kamp.. In 2 en een half uur waren we weer terug! Hulde voor de duivel zou ik zeggen!

De boot lag er en de bus was er ook en dus stond niets onze terugkeer naar puerto natales in de weg.

Bij terugkeer in het dorp hebben we meteen de tent terug gebracht en heerlijk warm gegeten.
De ontmoeting met de lakens na een heerlijke warme douche was er een om niet snel te vergeten.. Ik ben geen echte kampeerder, het moge duidelijk zijn!

Result: Gehaald
gerealiseerde afstand: 11 KM

Slotpleidooi
We hebben in totaal zo´n 75 kilometer afgelegd en 5 nachten in een tentje geslapen.
De uitgebreide W is een standaard W (of zelfs nog een beetje minder) geworden.
Het is een verschrikkelijk mooi park om op deze manier te verkennen.
Ik zou het zo weer doen, over een maand of 6 of zo als ik ben vergeten hoe koud het was.
Oh ja de koude is natuurlijk relatief (ik denk dat het bij jullie kouder is) maar warm was het zeker niet.


En Hoe Nu Verder:

Zoals uit het verhaaltje van vorige keer al duidelijk is geworden zijn we de zuidelijke weg weer ingeslagen.. En hoe.. we bevinden ons inmiddels in Punta Arenas en dat ligt op ZB 53.08, in Nederland vindt je 53.08 ongeveer tussen Assen en Groningen stad maar dan Noorderbreedte.. (ergo we bevinden ons even ver van de evenaar als onze vrienden tussen assen en grun).
Je kunt dus wel stellen dat we inmiddels wel heel ver bij jullie vandaan zijn!

Hier vlakbij ligt het meest zuidelijke punt van Zuid Amerika waar je over land kunt komen: Cabo froward (nee, dat is geen typfout) Alles wat daaronder ligt is eiland of beter, zijn eilanden.

Het Argentijnse Ushuaia, door velen de zuidelijkste stad ter wereld genoemd (feitelijk klopt dat ook wel want het zuidelijker gelegen, chileense, puerto williams is geen stad.. duh!), ligt op een eiland dat door de straat van magelhaen wordt gescheiden van het vaste land. Magelhaen, Portugees maar varend onder de spaanse vlag ontdekte deze opening in 1520 waarmee ze behoorlijk wat tijd bespaarden ten opzichte van het ronden van kaap Hoorn, het meest zuidelijke puntje van het zuid amerikaanse continent.
Aangezien kaap Hoorn (het is in feite een groep eilanden gelegen onder nog meer eilanden) niet via land te bereiken is nemen wij genoegen met dit landelijke zuidelijkste puntje waar we nu zo´n beetje zijn.

We gaan nog wel naar Ushuaia maar dat is meer voor het bezoeken van Tierra del Fuego (vuurland).

Heeft ons bezoek aan Puna Arenas nog meer te betekenen dan alleen maar zuidelijk zijn? ja.. pinguins zien.. en veel ook! Vlakbij punta arenas is een kolonie te vinden van tussen de 120 en 150 duizend (je kunt ze wel vragen om stil te staan tijdens het tellen maar ze doen het toch niet en dus lopen de schattingen een beetje uiteen ) ¨magellanic penguins¨. T was erg grappig om zo ontzettend veel van die koddige beestjes bij elkaar te zien.. maar eerlijk gezegd was het geen 4 uur op de boot zitten waard..
Ach het is beter dan de dierentuin maar het effect is het zelfde! de pinguins worden bekeken door de mensen en de mensen worden bekeken door de pinguins. Maar goed het zijn leuke beesies en t was leuk om ze weer eens te zien, de heren in smoking!!

Verder is dit stuk aarde erg goed om je in de geschiedenis van de ontdekkingsreizen en reizigers te verdiepen.. dit onherbergzame stuk land heeft nogal wat voeten in aarde gehad om in kaart te brengen en uiteindelijk te bevolken. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat we voorlopig voornamelijk aan het niksen zijn dus enorme bespiegelingen over het historisch belang van dit gebied zal ik niet ophangen.


En nu is het mooi geweest met dit getyp, ons volgende bericht zal uit Ushuaia komen.

tot daar!

Van seniorentrips tot ijsblokjes...

Het is alweer een tijdje geleden dat we een levensteken de digitale ether in hebben geslingerd en dus is het hoog tijd voor een verhaaltje voor het slapen gaan.. Dit keer geen huurauto´s, ongelukken, lange wachttijden of ruzie met onwelwillende busmaatschappijmedewerkers.. Nee dit keer beperken wij ons tot de goed-nieuws-show die wij de afgelopen twee weken hebben mogen bijwonen!

We waren gebleven bij onze aankomst in Buenos aires waar we in blijde verwachting waren van een paar ouders (is weer eens wat anders..)

Voordat mijn ouders (want daar hebben we het over) aankwamen, zo hadden wij onszelf tot doel gesteld, moest alles geregeld zijn wat er nog geregeld moest worden voor onze trip. Woensdag 1 feb was een regeldag bij uitstek en dus namen wij het lijstje ter hand en gingen op zoek naar resultaten.
1. Ticket terug naar huis wijzigen. Aangezien wij vanuit buenos aires terug wilden vliegen ipv quito moesten we even bij iberia langs.. Van het reisburo mocht het namelijk niet maar je kunt het altijd nog even proberen bij de luchtvaartmaatschappij zelf, toch? Zij gingen het even navragen bij Iberia amsterdam en een dag later zouden we het antwoord ontvangen. Ergo, niet geregeld
2. Een ticket naar het zuiden; of heen naar Ushuaia en terug vanuit calafate of andersom.. Eerst naar LADE, ¨helaas in feb zitten we vol maar in maart kunnen we wel vanuit calafate terugvliegen, moet je zelf ff een ticket naar Ushuaia regelen bij een andere maatschappij¨ Helaas zat naar Ushuaia alles vol dus ook dat was een ´Niet geregeld´.
3. Een hotel voor als we zouden terugkeren in Buenos Aires na ons tripje naar Iguazu. De ouders moeten ook een beetje knap slapen natuurlijk. Helaas vanwege eerdere gebeurtenissen kwam het er niet van: Niet geregeld.

Deze dag was dus geen regeldag bij uitstek! gelukig hadden we de dag ervoor bij de VVV al honderdduizend folders gehaald over wat er allemaal te doen was in en om BA zodat we in ieder geval de folders nog konden lezen!

Donderdag 2 feb zouden wij rond half 10 bij het hotel staan waar mijn ouders zichzelf en ons een kamer hadden aangemeten zodat wij ook eens in een goed bed konden slapen (HH alsof wij het zo zwaar hebben gehad op ons tripje).
Toen wij daar aankwamen stonden ze net bij de balie en waren wij dus, om even in dezelfde metafoor te blijven hangen, ´bevallen´!
Na de nodige verhalen over en weer werd het tijd om onze regel dingen nog even af te ronden.. Naar Iberia en het ticket naar Iguazu een dag verlengen omdat we dan wat meer tijd zouden hebben om dit wonder de eer die het verdient te betonen.

Bij Iberia aangekomen was het antwoord even duidelijk als onduidelijk.
Nee het ticket mag niet gewijzigd worden maar het kan toch!
Euh, ja natuurlijk?? Tegen een kleine bijbetaling van 130 USD (vanwege een niet toegestane wijziging) stonden we ineens buiten met twee tickets Buenos Aires - Amsterdam voor 7 maart!! We zijn dus 8 maart thuis zonder dat we eerst helemaal naar quito moeten en hebben nog wat extra tijd gekregen ook!

Toen door naar LAN om het ticket te wijzigen voor de Iguazu.
De mevrouw achter de balie was niet zo blond als ze er niet uitzag want ze had al vrij gauw door dat wij geen argentijnen waren!! Ja dus?? wij hadden blijkbaar een ticket geboekt tegen een tarief dat alleen voor argentijnen was bestemd! Na een hele discussie over of het wel of niet duidelijk op de website was vermeld (probeer het zelf eens op WW.LAN.COM) hebben we uiteindelijk bijbetaal tot het buitelandertarief en hebben we de datum een dag kunnen verschuiven. Niet helemaal gegaan zoals gehoopt maar het eindresultaat was iig goed!

´s Middags hebben we met zijn vieren de stad een beetje bekeken en een beetje bedacht wat we de komende dagen zouden gaan doen. Ook zijn we nog even naar Plaza de Mayo gelopen waar al 25 jaar lang de ´dwaze moeders´ op donderdag samenkomen om de regering te vragen opheldering te geven over het lot van hun verdwenen kinderen.
Al 25 jaar lang dus... tot en met de donderdag ervoor, dat was de laatste keer dat ze daar samenkwamen! We hebben 25 jaar de tijd gehad om ze te zien lopen en wat doen wij.. Ja WIJ komen één week te laat!!!

Vrijdagochtend zijn we naar het San Martin plein gegaan om ons aan te melden voor een fietssightseeingtocht door Buenos Aires waarvoor je ¨niet hoeft te reserveren¨ (aldus de folder).. Helaas er waren niet voldoende fietsen, of we het smiddags nog een keer wilden proberen. Ja, da´s goed maar dan wel ff reserveren ajb.. Tijd voor plan B!
We zijn recoleta (de rijke wijk van BA) ingelopen om het graf van Evita (zo´n beetje argentinie´s meest geliefde en gehate persoon in één) te bezoeken op de begraafplaats van recoleta waar alleen de elite van BA begraven mocht worden.

Temidden van vele touristen vonden we het enig fatsoenlijk bijgehouden graf(beetje overdreven) welke van Evita bleek te zijn.. Zij was daar begraven in het graf van haar familie Duarte en dus niet samen met manlief Juan Peron!

Hierna zijn we doorgegaan naar het Evita museum om nu eens te horen wat er allemaal te vertellen valt.. Dankzij een uitstekende gids weten wij nu veel meer over haar leven, haar bijdrage aan argentinie, de reden dat ze of vurig gehaat wordt of hartstochtelijk geliefd is bij de bevolking... en van haar reizen na haar dood! zelfs toen ze (erg jong) was overleden kwam ze nog bij latere generaals over de vloer (in het militaire regime dat de Peron era opvolgde werd haar gebalsemde lichaam ontvoerd en misbruikt door generaals van de dictatuur) en heeft ze zelfs nog even in Italie ´gewoond´.
De moraal van het museum was.. Evita beschikte niet over diplomatieke gaven dus voor alle harten die ze voor zich won joeg ze er evenveel tegen zich in het harnas.. Vandaar de gevleugelde uitspraak: ¨You either love or hate Evita, there is no other option¨ Erg leerzaam en indrukwekkend allemaal!

Toen weer snel terug naar het plein om de fietstocht te beginnen!
Het was erg leuk om met de fiets door buenos aires te crossen en zo snel een hoop wijken en plekken te kunnen bezoeken terwijl je ook nog iets actiefs doet!
Via het oorlogsmonument voor de falkland oorlog (argentinie verklaarde engeland in 1984 de oorlog door deze eilanden te bezetten en werden er vervolgens door een ´not amused´ maggie thatcher weer even hard afgeslagen), welke ironisch genoeg tegenover het monument van de vriendschap met groot brittanie is geplaatst gingen we naar het opgeknapte havengedeelte (puerto madero) wat mij een beetje aan de opgeknapte IJ-haven gebieden in amsterdam deed denken om vervolgens door te fietsen naar een natuurreservaat gelegen aan de rand van BA.
Via La Boca, inclusief het stadion van Boca Juniors (maradona), en San telmo keerden we huiswaarts. Erg leuk om alles zo te zien vanaf een fietszadel!

Zaterdag 4 februari zijn we vroeg opgestaan om naar de luchthaven te gaan voor de vlucht naar Puerto Iguazu. Op de luchthaven namen we een taxi waarvan de chauffeur Carlos zich tot een heuse touroperator ontpopte..
Hij zou ons de komende drie dagen overal naar toe kunnen vervoeren en ons
op dinsdag ook weer veilig op de luchthaven afleveren.. Prima, doe maar!
Na de incheck in het hotel zijn we meteen naar de braziliaanse zijde van de watervallen gereden.. Hiervan zegt men dat je aan een middag genoeg hebt en dat je hiervandaan een mooi overzicht van de watervallen krijgt!

Zondag hebben we de argentijnse kant bezocht wat de hele dag in beslag neemt en waar je de overweldigende kracht van de watervallen ervaart omdat je er meer ´in´ zit, zeg maar!

Ik ga over deze watervallen niet heel veel zeggen, dat laten we de foto´s straks wel doen, anders dan:

-WOW.
-Ga er heen als je de kans hebt.
-En ga met een bootje onder de waterval.. dat is leuk.. errug leuk!

Maandag 6 feb hebben we ons door Carlos naar de vreemste mijnen die ik ooit gezien heb laten rijden.
Aan de oppervlakte ligt gesteente waar, als je er met een hamer op slaat, de binnenkant zich prijs geeft en bestaat uit glimmende kristallen/mineralen/gesteente waar vrouwen hebberig van worden.

Deze semi-edelstenen zoals ze worden genoemd liggen als het ware voor het oprapen.. alleen heet dat diefstal omdat ze toebehoren aan de eigenaar van het land! De eigenaar van het land bewerkt deze stenen en hangt ze aan kettingen, stopt ze in ringen of maakt er kikkers van die nederlandse toeristen dan kunnen kopen!! Hardstikke handig.. Dan hoef je niets te stelen en tevens hoef je geen verstand te hebben van stenen slijpen, je hoeft alleen maar een beetje geld mee te brengen !!

Dinsdag 7 feb zijn we met het vliegtuig terug naar BA gevlogen om vervolgens meteen de boot te nemen naar Montevideo in Uruguay. (Dichterbij nederland komen we niet qua tijd.. verschil met de nederlandse tijd: 3 uur)
Volgens de lonely planet was Uruguay vroeger het ´Zwitserland van zuid amerika´, maar hebben ze flinke klappen gehad toen begin 21ste eeuw de economie in argentie instortte.. Nou dat zouden wij nog wel eens zien, maar dat moest tot morgen wachten want na aankomst was er alleen nog tijd voor een hapje eten en toen was het al weer bedtijd..
De eerste indruk (het was al donker) had niets met zwitserland te maken in ieder geval.

De volgende ochtend gingen we ontbijten in een toko waar een man meteen duits tegen ons begon te praten, zijn ouders waren van duitse afkomst en waren afzonderlijk naar uruguay gekomen om een nieuw leven te starten, hijzelf was in uruguay geboren en sprak voor een uruguayanees nog best aardig duits. Gelukkig zijn mijn ouders beter in duits dan ik en dus konden zij het gesprek voeren.. Maar ja duits en niet zwitsers.. en daar waren we naar op zoek!

We hebben verder de dag besteed aan het rondlopen en vooral rondkijken door montevideo, een gratis museum bezocht en veel tijd gespendeerd aan veel en lekker eten in een heerlijk warm en zonnig weertje.

Uruguay heeft niets met zwitserland te maken en hoewel de verwijzing vooral gold voor de rol van bankstaat die ze innamen in zuid amerika is er van de ´vroegere´ rijkdom weinig over.
In ieder geval hebben ze wel 2 keer het WK voetbal gewonnen, waaronder de eerste editie ooit en daarom alleen al hebben ze bestaansrecht!
Ik vond Montevideo wel een prettige en relaxte stad maar zeker niet de mooiste stad die we gezien hebben. De mensen staan daarentegen erg hoog op de vriendelijksheidslijst!

Donderdag 9 feb zijn we met de bus naar colonia (uru) gegaan waar we ons een aantal eeuwen terug in de tijd waanden tussen de oude huizen en de wandelend op de met (portugeese) kinderkopjes belegde straatjes. Een erg fotogeniek en fijn plaatsje om een dagje rond te kijken en lekker rustig van het mooie weer te genieten. Veel mensen doen dit stadje aan als een dagtrip vanuit buenos aires en daarvoor is het inderdaad erg geschikt!

Vrijdag zijn we met de boot terug gegaan naar buenos aires waar we even laat aankwamen als dat we uit colonia waren vertrokken (uurtje tijdverschil doet wonderen) en hebben we de rest van de dag besteed aan La Boca (nog een keer, vonden we namelijk erg leuk) en aan een museum. ´s Avonds hadden we een tango-dinner show gereserveerd omdat we dit stukje buenos aires cultuur natuurlijk niet mochten laten liggen.

De dansers en danseressen tangooden er lustig op los en voor we het wisten was de show ten einde en mochten we aan de dis. Het was erg leuk om deze typische argentijnse dans in zo veel verschillende vormen opgevoerd te zien worden met zo veel enthousiasme.. Het is wel wat anders dan de vogeltjesdans!

Zaterdag hebben we genoten van het relaxte leven en verder eigenlijk alleen maar een beetje gewinkeld en souveniertjes gekocht die we ´s avonds in de koffer van de ouders konden stoppen die mee terug naar nederland ging.
Aan het bezoek van ´ons pap en mam´ was namelijk alweer een einde gekomen.
Met een hoop meer spul (van ons, waarvoor dank) dan ze gekomen waren hebben we ze rond 8 uur in de taxi naar de luchthaven gezet en uitgezwaaid..
Voor ons begon hierna de realiteit van ´ons reizen´ weer: We zijn meteen naar het internet cafe gelopen om een hostel in El Calafate te reserveren voor de volgende dag.

Zondag om 5:30 ging ons vliegtuig naar Rio Gallegos (naar el calafate ging er één 10 minuten later maar die zat vol) waarna we nog 5 uur met de bus naar el calafate moesten.
Helaas vloog het vliegtuig een beetje om.. via ushuaia, een stuk zuidelijker (he die vlucht zat ook vol?? maar naar rio gallegos via ushuaia kan wel???).
In rio gallegos aangekomen (na 6 uur of zo) moesten we dus nog een bus regelen, want we hadden geen bus gereserveerd (we leren het nooit) . Gelukkig konden we binnen het uur vertrekken en kwam alles helemaal goed.

In El Calafate aangekomen viel ons op dat:
1. alles schreeuwend duur was en;
2. het een verschrikkelijk fout en toeristisch dorpje is
Wat doen wij daar dan??

Nou ten eerste hebben we meteen een buskaartje het dorp uit geboekt voor twee dagen later!
en ten tweede hebben ze hier toevallig een hele grote gletsjer die je van heel dichtbij kan bekijken en die zo aardig is om af en toe onder donderend geraas een flink stuk ijs in het omliggende meer te gooien!
Deze gletsjer (de perito moreno gletsjer) beweegt met een snelheid van twee meter per dag naar beneden en botst daar tegen het land aan. Het ijsveld is groot genoeg om heel buenos aires te huisvesten en steekt 60 meter boven het water uit, dit om even een beeld te schetsen van de enorme omvang van dit ijsblokje. De brokken ijs die afbreken en in het watervallen geven je het gevoel dat er om je heen steeds geschoten wordt en soms valt een stuk dat zo groot is dat het lijkt alsof een gebouw vlakbij instort. Bizar en supermooi!

Dinsdag 14 februari zijn we met de bus naar puerto natales (weer in chili, 3e keer) gegaan om vanuit hier het park Torres del Paine te gaan bezoeken.. Hier kun je zeer uitgebreide wandelingen maken door, naar men zegt, een van de mooiste parken ter wereld.
Omdat we wel even een rustpauze verdiend hebben voordat we aan deze inspannende wandeling beginnen hebben we vandaag een stationaire dag ingelast waarin we dit log hebben bijgewerkt, proviand hebben ingeslagen en een tent hebben gehuurd daar we van plan zijn
een dag of 7 in het park te gaan camperen!
Een van de meest populaire wandelroutes in het park is ´de W´ en wij gaan daar een uitgebreide variant van lopen... Over een dag of 7 zijn we weer terug!

tot dan!

Over Dino´s en Drankrijden.. Huurauto i.z.g.s.

Nee he, niet weer???

We hebben een verrassende move gemaakt.. Onze reis in zuidelijke richting is voorlopig gestaakt en we zijn de oostelijke weg ingeslagen!

Ons zuidelijk dieptepunt ligt voorlopig op 47 graden zuiderbreedte (iets zuidelijker dan Chile chico) en we hebben ons nu tot doel gesteld om, voorlopig althans, de atlantische oceaan als compaan te volgen daar waar we tot nu toe alleen `De Grote` (die vanaf hier bezien geen haar groter oogt dan de atlantische) hebben gevolgd.

Deze beslissing heeft deels te maken met het seizoen: Men zegt dat het in Torres del paine en Calefate vanaf half februari rustiger wordt qua toeristen en dat de wind, die anders tentstokken tot potloodjes kan reduceren, afneemt en het dus een stuk comfortabeler wordt. Deels heeft het te maken met het nakende bezoek van ´ons pap en mam´; mijn ouders komen ons vanaf 2 februari bezoeken in Buenos Aires. En als laatste gaf deze move ons de tijd om de Carretera Austral te doen. Al met al een aantal goede redenenenenenen al zeg ik het zelf!

Gaan we dan helemaal niet meer naar het zuiden?? Ja tuurlijk wel, maar we gaan eerst naar Buenos Aires, Montevideo en de Iguazu alvorens we richting het zuiden zullen vliegen.
Onze laatste drie weken zullen we in Calefate, Torres del paine, Punta arenas en Ushuaia doorbrengen alvorens we huiswaarts keren.. Ons reisje zit er namelijk al bijna op! Hoewel we nog een ticket voor de terugreis moeten kopen (onze retour vanuit Quito gaan we nooit halen, en enkel vliegen op quito is duurder dan vanaf Bs As vliegen op Amsterdam) houden we 5 maart zo n beetje aan als reisdatum!

Wij zijn inmiddels het continent dwars overgestoken en bevinden ons nu aan de oostkust, terwijl we minder dan een week geleden nog aan de westkust stonden. Best een raar idee eigenlijk maar twee lange busritten volstaan om deze wisseltruuk uit te voeren.

Vanaf Bariloche, waar we ons vorige verhaaltje zijn geeindigd en waar we niets gedaan hebben zodat we meteen verder kunnen met vertellen, hebben we (keurig een dag van te voren) een nachtbus geboekt naar Puerto Madryn. Een kleine 13 uurtjes in de slaapbus later waren we er. Omdat we van twee, onafhankelijke, stellen hadden gehoord dat je niet in puerto madryn moest blijven maar meteen door naar puerto piramides moest gaan was onze reis nog niet volledig ten einde.

De grote attractie van deze hoek van het land is het Peninsula Valdez.. In dit natuurreservaat leven een hoop beesten op het land, maar belangrijker nog, in het water. Helaas waren we buiten het walvisspotseizoen zodat het geen nut had om met een bootje het water op te gaan om deze enorme beesten te gaan spotten.. We waren echter in het juiste seizoen om kans te hebben een van de meest fascineerende schouwspelen van moeder aarde te zien: Orca´s die op het strand ´springen´ om zeeleeuwtjes te vangen en te verorberen.. De kans dat je dit ziet is erg klein maar de vele foto´s en filmpjes die we van te voren zagen gaven toch enige hoop.

Er was echter één moeilijkheid.. om er te komen kun je een tour doen, die ongeveer 3 minuten op elke plaats stopt, of je kunt een auto huren en zelf de 250 km over grindwegen rijden. ehmm... dus! In argentinie hebben ze de regel dat schade aan het dak niet is meeverzekerd in het eigen risico maar gewoon een keurige 2500 euro is. Oeps! Ze hadden wel de optie om voor 10 eu per dag dit bedrag terug te brengen tot 1250 euro! Drie keer raden wat wij gedaan hebben..

Met deze auto zijn we meteen naar Puerto piramides gereden en hebben we onze intrek genomen in een simpel hostalletje voor het verplichte middagdutje (tsja die nachtbus he). Om een uur of 4 zijn we in de auto gestapt voor de beestenboel. Eerst maar punta norte.. daar waar het orca fenomeen wel eens plaatsvindt.
Na een rit van bijna 2 uur met 40 kmpu werden we begroet door een armadillo (een uit de kluiten gewassen pissebed met een egel onderstel) en liepen we richting het strand.

Alle zeeleeuwen lagen gevaarlijk dicht bij het water, klaar om opgegeten te worden en dus installeerden wij ons voor het nakende spektakel!
Helaas, de laatste keer dat er orca´s waren gezien was 3 dagen eerder geweest en aangezien het zeeleeuwhappen alleen `s morgens bij vloed plaatsvindt zat het er niet echt in dat we ze gingen zien! Een vinnetje zou leuk zijn geweest maar helaas.. we kopen wel een ansichtkaart HH! Zonder orca beelden zijn we vertrokken naar punt 2 voor de pinguins en de zeeolifanten kolonie!
De pinguins stonden al op ons te wachten en gilden dat het een lieve lust was, omdat.. tsja omdat ze dat nou eenmaal kunnen denk ik.. We waren allebei verbaasd dat deze mannen in smoking dergelijke geluiden kunnen produceren. Zonder een show op te voeren waren ze al zo grappig dat we ons hier uren hadden kunnen vermaken met alleen maar kijken naar die koddige beesten.

De zeeolifanten lagen maar een beetje te niksen maar waren wel zo fotogeniek dat je prima de neus kon zien waarmee ze de naam zeeolifant hebben verdiend! Ze benne nie mooi die beesten.. Het zijn eigenlijk gewoon lelijke zeeleeuwen!

Het schiereiland zelf was het aanzien niet waard dus dat we op de terugreis nog werden vergezeld door op struisvogel gelijkende loopvogels, op vicuña gelijkende guanaco´s en op koeien gelijkende koeien was wel zo prettig!

De volgende dag, zaterdag 28 januari, hebben we genixt en een beetje op het strand gezeten.. lekker relaxen!
Zondag hebben we de auto weer ingeleverd, zonder een krasje of deukje - Hulde voor de chauffeur.. dank u dank u - en gingen we op zoek naar een bus naar Buenos Aires.. VOL VOL VOL.. tot dinsdag, vliegtuig dan.. VOL VOL VOL tot dinsdag.. Nee he.. niet weer!!! Nou weet je wat we doen, we gaan gewoon naar de luchthaven en we proberen op een wachtlijst te komen.

Ongeveer een uur ten zuiden van puerto madryn ligt de luchthaven van Trelew.. en de buschauffeur was aardig genoeg om ons ffies af te zetten.

Het is dat wij geen dievenvolk zijn want anders had Trelew nu geen luchthaven meer gehad.. het was klein maar bovenal er was helemaal niemand.. echt niemand. We hadden zo het vliegveld in onze tas kunnen stoppen en weg kunnen gaan.

We hebben ons ff op de incheckweegschalen gewogen, een foto gemaakt van de kortste (maar in potentie langste, vanwege het gebrek aan personeel) wachtrij ooit en op zoek gegaan naar info.

Gelukkig hing er een onbegrijpelijk vluchtschema en aangezien we daar uit opmaakten dat de eerstvolgende vlucht om 19:10 (t was 13:00) zou gaan besloten we eerst naar Trelew centrum te gaan.. Maar hoe.. echt veel taxi´s waren er niet! nul om precies te zijn. Ach we lopen gewoon naar de weg en dan komt er vast wel weer een bus langs.. Nee dus.. Na ongeveer twintig minuten stopte er een man met een 37 jaar oude Ford pick up truck om bloemen te kopen voor zijn dode moeder en broer en met hem konden we wel mee naar de stad..
Terwijl we wegreden zette hij een fles bier aan zijn mond en vertelde ons en passant nog even dat ´dit echt goed bier´ was. Ik vraag me af hoe zijn moeder en broer zijn omgekomen??

Op het busstation kregen we dezelfde info als in puerto madryn.. VOL VOL VOL. en toen de bussen vertrokken bleek ook nog eens iedereen aanwezig te zijn waardoor we als nog niet met de bus mee konden. Bij het zoveelste rondje langs de balies bleek er op de bus voor maandag 30 januari om 16:30 een gaatje te zijn gevallen vanwege een gecancelde reservering! We kunnen weg.. Joepie.

In Trelew hebben we een, weliswaar duur (ze zijn hier niet echt op backpackers berekend), hotel gevonden voor één nacht en vervolgens zijn we naar een paleontologisch (??) museum gegaan.. Erg goed gedaan wel, maar wat dat hier doet?? Waarschijnlijk omdat ze enkele jaren geleden in argentinie een dinosaurus begraafplaats uit de mid jurrassic periode hebben gevonden.. De enige ter wereld! Argentinie zal dus nu wel het paleontologisch mekka zijn voor de bottenzoekers onder ons!

Vanmiddag stappen we in de bus voor een 18 uur durende rit (ons record) naar Buenos Aires zodat we de eerste uren van Chantals verjaardag (goed zo jongens, 31 januari) in de bus zullen vieren..

Inmiddels (dinsdag 31 januari) zijn we gearriveerd in Buenos aires na een redelijk te hachelen busrit en hebben we onze eerste kennismaking met deze stad gehad.. prettig wel! volgende keer meer.

Oh ja, voor iedereen die op zoek is geweest of nog zoekt: In Bariloche verkopen ze engelstalige lonely planets en footprints van argentinie en chili.. Jawel!! En als je toch in bariloche bent.. ga dan ff naar de bowlingbaan.. er staan, en dat is geen grap, mannetjes achter aan de baan om de kegels rechtop te zetten en de ballen terug te gooien. Echt waar!

Chileens Patagonia 360°

Zitten jullie lekker?? Er is weer een hoop gebeurd!

Dezelfde zaterdag waarop ik het vorige verhaaltje typte(??) hebben wij een vliegticket geboekt voor de eerste de beste zondag naar Coyhaique, een niets betekenende plaats in het midden van een moeilijk begaanbaar stuk Chili.. Dankzij Pinochets paranoia en angst voor een argentijnse inval in het onbewoonde en ontoegankelijke zuiden van ´zijn Chili´ besloot hij een kleine 300 miljoen USD en 11 levens (dat wist hij toen ook nog niet) te offeren voor een weg dwars door dit onherbergzame (ik probeer steeds een ander bijvoegelijk naamwoord te gebruiken) gebied. De carretera Austral! Vanaf Chaiten, net onder puerto montt, tot aan villa o´higgins, 1200 km naar het zuiden, ligt een grindweg die alleen rond coyhaique, de enige stad van enige betekenis in de regio (40.000 inwoners (de helft van de totale regio), is geasfalteerd!

Maar wat hebben een stel europeese bleekscheten daar te zoeken dan?? Nou mijnheer Pinochets paranoia heeft er ook voor gezorgd dat één van de mooiste gebieden op aarde toegankelijk is geworden voor een stel bleekscheten zoals wij.. en aangezien coyhaique mooi centraal ligt zijn wij daarheen gevlogen om een auto te huren en daarmee een aanzienlijk stuk van deze weg af te kachelen.

Op zondag kwamen we aan op de luchthaven van coyhaique en gingen eerst maar eens op zoek naar een hostel zodat we alles op ons gemak konden uitzoeken; auto huren, kaartjes van het gebied, informatie omtrent slaapplaatsen langs de weg enz..
Helaas! Zondag 15 januari was het verkiezingsdag hier wat zoveel inhoudt als dat alles gesloten is in en om Chili. We hadden dit eigenlijk al kunnen zien aankomen aangezien de eigenaar van ons hostel in puerto varas ons naar de luchthaven had gebracht omdat hij er een hard hoofd in had dat er veel te kiezen zou zijn qua transport naar diezelfde luchthaven op deze heugelijke dag waarop de eerste vrouw (Bachelet.. heeft ook in NL in de krant gestaan) in de historie van Chili tot president van Chili werd gekozen! Maar goed in Coyhaique konden we niet al teveel uitrichten en dus zijn we rustig gaan afwachten tot vadertje tijd de zondag omver had geduwd en de maandag haar plaats had ingenomen.

Eenmaal aangekomen bij Budget (jaja je blijft toch je ex werkgever trouw he) bleken zij geen auto´s te hebben tot donderdag.. Twee andere bedrijven die we op de lijst hadden zien staan konden we niet vinden of bestonden niet en dus zijn we maar eens een kijkje gaan nemen bij een touroperater waar we de vorige dag hadden gezien dat ze, weliswaar erg dure maar toch, huurauto´s hadden. De eigenaresse had net haar zus gesproken en twee auto´s van haar kunnen lenen want verder was alles schoon op! Ze had de hand weten te leggen op twee Nissan pick up trucks (die scheen je nodig te hebben voor de ruige weg alhoewel wij daar onze twijfels over hadden.. ik had liever een ford ka of zo gehad!). Eén 4x2 en een 4x4! De 4x2 was een stuk goedkoper maar had ze net daarvoor aan een aantal aussies verhuurd dus kregen wij de dure 4x4.

Omdat het wassen nogal lang duurde zaten wij in het kantoor te wachten toen de aussies belden dat ze eigenlijk toch liever de andere wilden.. Hij was te oud, er was een band wat versleten en de spiegel was stuk en en en.. Wij vriendelijk als we zijn boden meteen aan om te ruilen en aldus geschiedde.. Na enige grapjes te hebben uitgewisseld met de aussies (als wij met pech langs de weg staan zullen we aan jullie denken enz) en onze creditcardgegevens (het eigen risico bedroeg ong 1000 dollar en, zo zei ze, zelfs als we over de kop gingen dan hoefden we nooit meer te betalen dan dat bedrag, phew dat is een geruststelling) gingen we op pad voor onze 6 daagse rijtour door chileens patagonie.. Ffies snel onze tassen ophalen bij het hostel, wat boodschappies doen en hop naar het zuiden... Euhm toch maar naar het noorden omdat we nog geen kaart hadden en de verkeerde kant opreden, HHH Stelletje stumpers zijn we ook maar ja dat is het voordeel van volledig vrij reizen, t maakt geen ene moer uit of je eerst naar het zuiden of het noorden gaat!

De eerste 100 kilometers waren geasfalteerd en leiden ons naar Aysen, Chacabuco en Mañihuales.. Hierna begon de grindweg en werd de snelheid teruggebracht tot een kilometer of 40 per uur.. lekker vooruitzicht met nog ruim 1500 km te gaan! Afgezien van grind hadden ze ook nog een hoop kuilen gebruikt om de weg te construeren waardoor ons het nut van de
pick-up al rap duidelijk werd gemaakt!

Onze eerste slaapplaats zou rond puyuhuapi liggen, midden in het parque nacional Quelat,
Rond een uur of 10, na ongeveer 4 uur gravel en kuilen maar ook door schitterend dichtbebost en bergrijk gebied gereden te hebben, kwamen we bij een potentiele slaapplek aan. Aan een meer, gelegen temidden van helemaal niets anders dan rust en natuur, stond een huisje waar we ons doorgeschudde lichaam te rusten mochten leggen. De maandag was om en de kop was er af! De eerste 200 km hadden we overleefd en ik begon langzaam gewend te raken aan het rijden op grind, en dat was maar goed ook omdat chantal haar rijbewijs in NL heeft achtergelaten waardoor ik alle kms alleen zou moeten gaan rijden!

Dinsdag begon met een strak blauwe lucht en dat dat niet helemaal gewoon is hoorden we van twee zwitsers die op de camping (de eigenaars van het huisje hadden hun riante tuin ook als camping ingericht) stonden. Zij hadden twee dagen op deze plek doorgebracht en zagen nu pas voor het eerst welke bergen zich voorbij het meer verscholen hadden gehouden! Omdat wij zoveel mazzel niet in de bek wilden kijken hebben we meteen besloten de grote attractie van park Quelat te gaan bezoeken: De Ventisquero colgante!
Een hoop samengewaaide sneeuw die in de loop der eeuwen een gletsjer geworden is en zich boven op de berg als een dwarsdoorsnede laat bekijken.. Een mooie wandeling van een uur verder stonden we, boven op een andere berg, oog in oog met deze waterval creerende hoop sneeuw en begon het wachten in de hoop op een brok ijs, welke nog wel eens wil afbreken en zich in de diepte wil storten met donderend geraas, dat zou willen afbreken en zich in de diepte zou willen storten, en het liefst met donderend geraas!
We werden op onze wenken bediend.. Schitterend om te zien en horen hoe de natuur zijn eigen vermaak creeert! Eerst een klein beetje sneeuw (wat waarschijnlijk heeeeeel veeeeeel sneeuw was) zien vallen om enkele seconden later de enorme klap te horen roffelen tegen de omliggende bergen!

Hierna zijn we doorgereden naar Futaleufu, ten eerste omdat dit een erg mooie rit is en ten tweede omdat we dan één van de beroemste raft en kayak rivieren ter wereld zouden kunnen aanschouwen.. Niet dat we overwogen om te gaan raften na ons Mendoza avontuur maar toch..
De rit was inderdaad erg mooi en de rivier wild, het plaatsje zelf stelde niet veel voor maar gelukkig kunnen we inmiddels bevestigen dat in iedere stad/dorp/nederzetting in Chili zich een plaza de armas bevindt en dat deze altijd wordt gekruist door een straat genaamd o´Higgins.
Dat zelfs hier de duitse invloed merkbaar is blijkt wel uit de naam van ons hostal aldaar:
Adolf(o).

De volgende ochtend, het was inmiddels woensdag, zouden we terugrijden naar coyhaique om vanaf daar te beginnen aan het zuidelijke deel van onze trip. Een goede 400 km te rijden (met gemiddeld 40 per uur) en 1 attractie; een wandelingetje van ongeveer een uur naar een ´amfitheater van watervallen´! Nou het water viel inderdaad als een amfitheater om ons heen aangezien het pissssste van de regen nog voordat we aan de wandeling begonnen waren! Nou niet weer gaan lopen zeuren over regen.. poncho aan en lopen maar. Door een dicht en donker sprookjesbos klauterden we over omgevallen bomen en in de weg liggende rotsen om met moeite het spoor te volgen naar het ´amfitheater´. Eindelijk aangekomen konden wij ons goed voorstellen dat het erg mooi zou moeten zijn maar de wolken ontnamen ons het grootste gedeelte van het zicht op het spektakel (we kopen wel een ansichtkaart).

De rest van de rit stond in het teken het wachten op asfalt, dit zou namelijk de ondergrond voor onze laatste 100 km zijn.. al ratelend en schuddend arriveerden we op het ASFALT en de rust overviel ons een beetje.. Heerlijk!!!
Na aankomst in Coyhaique hebben we een slaapplaats gezocht en zijn na wat geouwehoer met een canadese en twee duitsers gaan slapen!

Donderdag zouden we naar het zuiden gaan rijden (we hadden inmiddels een kaart dus dat ging wel lukken). De eerste 90 km was asfalt tot aan cerro castillo (niet te verwarren met de andere cerro castillo nog zuidelijker) en vlak voor het asfalt ophield was er een viewpoint om de cerro castillo (kasteel berg) goed te bekijken.. helaas hing de top in de wolken en dus gokten we op een mooier uitzicht op de terugweg.. Dat is namelijk het voordeel van twee keer hetzelfde stuk rijden, je krijgt overal een tweede kans voor!

Hierna begon de rateltocht naar rio tranquilo aan het meer general carrera waar we de marmeren kathedraal zouden gaan bekijken. Deze marmeren grotten zijn door eeuwen van water en wind erosie uitgesleten tot vreemd gevormde gewelven waar je met een bootje zelfs een beetje in kunt varen!
Toen we aankwamen reden we naar het eerste de beste hok met een bordje 'tour capilla de marmol' en boekten een prive boot (er was niemand anders) naar dit wonder der natuur. We kregen een zwemvest en een regenjas (HAHA waar is dat nou voor nodig?) en gingen op weg.
De lucht was inmiddels opengetrokken waardoor het meer een mooie groenblauwe gloed had gekregen maar er was ook een akelig windje opgestoken waardoor de golven bijna oceaanachtige proporties aannamen.. Chantal kreeg het beeld van het raften alweer voor zich en ik vroeg me af of dit wel zon slim idee was met onze chileense geluksstreak. Gelukkig hadden we een goede kapitein die precies wist hoe hij door de golven heen moest manouvreren en de grotten lagen beschut waardoor we daar helemaal geen last meer hadden van het wassende water.
De grotten waren erg erg mooi om te zien en tevens is het bizar te merken dat zelfs marmer niet bestand is tegen het geduld van het water als het op slopen aankomt. De terugweg was met wind tegen en dus kwamen we zeiknat terug aan de kant.. Ik weet niet wat ik leuker vond; het bootritje of de grotten?

Daarna snel de auto in en een of ander nog kleiner weggetje ingeslagen om naar een afgelegen plek te rijden waar we zouden kunnen slapen. Deze weg wordt aangelegd om het laguna san rafael te ontsluiten, er vaart nu alleen een duurbetaalde boot heen om toeristen te trakteren op een rondvaart te midden van drijvende ijsbergen en afbrekende gletsjers, maar is helaas nog niet af. Twee duitsers hadden hun halve leven gezocht naar DE plaats om zicht te vestigen.. Ze waren bijna overal geweest en hadden niets gevonden. Toen ze eens in deze buurt waren hadden ze erg slecht weer en kwamen vast te zitten met de auto bij het doorkruisen van een rivier. Na drie uur waren ze eindelijk weer mobiel, en zeiknat, en besloten maar ergens te gaan pitten. Op een plek waar een zwitser zijn tent had neergezet parkeerden zij de auto om te gaan slapen.. van de omgeving hadden ze niets kunnen zien omdat deze volledig in de wolken hing.
Smorgens werden ze wakker met een strakblauwe lucht en zagen ze voor het eerst op wat voor enorm mooie plek ze eigenlijk stonden. En... aan de overkant stond en bordje 'te koop'! Ze hadden hun plaats gevonden. Gedurende de volgende 3 jaar hebben ze daar een huis gebouwd waarin ze gasten kunnen herbergen die wel houden van een beetje niets.

Het waren ontzettend aardige mensen die een prima paard koken maar op vrijdag moesten we toch echt door! Eerst naar een enorm ijsveld (we waren vlak bij het eerder genoemde laguna san rafael) en toen door naar een plaatsje op de grens met argentinie, genaamd Chile chico, waarvandaan we hoopten de boot te kunnen nemen naar de overkant van het meer, zodat we er niet nog een keer omheen hoefden te rijden.
Weer een fantastisch mooie rit en onderweg hebben we een liftend stel, duits en schots opgepikt
waarmee we savonds in chile chico nog wat gegeten en gedronken hebben.. erg gezellig!
Helaas ging er op zondag pas weer een boot (en da's te laat) waardoor we wisten dat we op zaterdag het hele stuk weer terug zouden moeten rijden.

De attractie van zaterdag zou de cerro castillo worden aangezien de hemel nu strakblauw was en deze top zich nu niet langer verscholen hield in de dikke wolken die drie dagen eerder roet in het eten gooiden. maar dat was nog wel een uur of 8 rijden over grindwegen verder!!

Dus.. eind goed al goed??
Helaas niet.. we waren in chile en dus moest er nog iets misgaan.. en behoorlijk ook!
Kun je je het stukje nog herinneren van de grappen met de aussies en het eigen risico? ja?
Die foto boven aan, die klopt niet.. die hoort andersom!

Nou, op zo'n 15 km voor het eind van het grindwegimperium kwamen we in een stuk terecht waar het grind dieper was dan op andere plaatsen, in een flauwe bocht (bijna rechtdoor) en met een rustige snelheid (ong 40, we werden vlak daarvoor nog ingehaald door een politieauto) brak de achterkant van de auto een beetje uit.. Dat was niet de eerste keer (hoort er een beetje bij op grind) en dus stuurde ik rustig tegen, zonder te remmen of het gas los te laten, om de auto weer in het gareel te krijgen, De reactie was wat vreemd aangezien hij nu doorsloeg naar de andere kant.. OK, weer rustig tegensturen, maar dit keer wel het gas een beetje los.. Toen sloeg hij ineens nog veel verder door weer de andere kant op.. Zijwaarts gleden we richting binnenkant van de bocht en tegen de tijd dat we het randje raakten rolde de auto heel langzaam om, eerst op zijn kant en toen door op zijn dak!

Chantal en ik, brave burgers als we zijn, hadden netjes ons gordeltje om en dus hingen wij, volledig ongedeerd, op de kop.. Ik kreeg, met mijn enorme gewicht, de gordel niet open dus dat heeft chantal voor mij moeten doen en vervolgens zijn we door het raampje (zat dicht en moest dus eerst opengedraaid worden want al het glas zat er nog in) naar buiten geklommen.

Na enig vloeken, tieren en meermalen excuses aanbieden aan Chantal dat ik haar op haar dak had gelegd (dat hoort toch niet!) kwam, na een minuut of 10, de eerste auto aangereden. De auto lag netjes aan de kant dus daar hoefde niets aan gedaan te worden en omdat zij toch niets voor ons konden doen hebben zij het telefoonnummer van het verhuurbedrijf meegenomen en zouden in het eerst volgende dorpje (meer dan een uur rijden) ff bellen, zij reden door.

De volgende auto bleek een stuk nuttiger, de man die uitstapte vroeg wat er gebeurd was en toen wij het uitlegde zei hij.. "Oh ja dat gebeurt altijd zo"! Hij wees meteen naar de kale band (denken aan de aussies) en gaf de schuld daaraan, hij was duidelijk ervaren want hij wist hoeveel mensen er ongeveer nodig zouden zijn om de auto weer op zijn wielen te zetten en dacht dat als hij eenmaal weer stond dat we dan wel door zouden kunnen rijden!! nou 't zal mij benieuwen.

We hadden ongeveer een half uur eerder twee vrachtwagens gepasseerd en twee wegwerkvoertuigen dus ik wist dat er versterking aankwam.. Onze nieuwe vriend coordineerde de hele reddingsoperatie en samen met vele handen hebben we de auto weer op zijn wielen gezet. Ffies wachten en proberen te starten.. hij liep als een zonnetje en alles functioneerde nog gewoon. We konden dus verder!

In het volgende dorpje hebben we het verhuurbedrijf gebeld en gezegd dat we een ongelukje hadden gehad, dat de schade aanzienlijk was en dat we er aan kwamen. Zij zei.. "OK ik zorg dat er een technische man is om de schade te bepalen"... Waarop ik mocht antwoorden "nou dat zal niet nodig zijn.. dat is zeker hoger dan het eigen risico zoek mijn creditcard er maar vast bij!".

Terug in coyhaique hebben we de auto ingeleverd en ik moet zeggen, ze nam het sportief op (maar het was dan ook de auto van haar zus)! Na het financiele gedeelte te hebben afgerond regelde ze een hotel en een airporttransfer voor ons.. erg aardig voor iemand wiens auto net is getotallossed!

De rest van de avond stond in het teken van de "HOE KAN DAT NOU??" vraag. Het enige dat duidelijk is geworden na vele uren piekeren is dat er iets misging, maar wat?? Over de band ga ik niet lopen zeuren aangezien we al 1600 KM op die band hadden gereden, we hebben meermalen tegen elkaar gezegd dat ie eigenlijk te kaal was.. en we hadden hem kunnen verwisselen met een goede band die achterin lag.. Gevalletje eigen verantwoordelijkheid lijkt me!

Zondag zijn we veilig terug naar puerto montt gevlogen En op de luchthaven kregen we ruzie met een medewerker van de busmaatschappij die net de laatste plaatsen had vergeven aan een voordringer, hij keek me aan en hielp de ander eerst! Hij bleef maar volhouden dat we met een taxi (a 3500 pp) of met een transfer (3000 pp) moesten gaan. Ik kreeg geweldsneigingen en chantal probeerde het op de andere manier (good cop bad cop HH) waardoor er inees(??) plaats was op een bus die 15 minuten later ging (dus waarom zeg je eerst dat er G#*^#$~~#^&* geen bus is??!?!?!?!, nog agressiever). Ik had het helemaal gehad met chili en wilde eigenlijk meteen door naar argentinie. Maar van puerto montt hebben we toch eerst maar de bus naar Castro op het eiland chiloe (in chili) genomen.

Ik ben blij dat we daar geweest zijn alleen al omdat we nu kunnen zeggen dat we met eigen ogen hebben kunnen zien dat we niets gemist hadden als we het niet met eigen ogen hadden gezien.
Het kan ook komen omdat ik niet echt in de stemming was en het ff een beetje had gehad na ons akkefietje van een dag eerder.
De woningen op palen waren leuk maar niet de moeite waard om een dag aan te besteden.
De volgende dag, maandag, hebben we een busje genomen naar een eilandje van het eiland om daar nog meer te proeven van de eiland cultuur maar eerlijk gezegd vond ik achoa niet echt interessant afgezien van een simpel houtenkerkje (van lokaal hout!! ja, dus??), wat vissersbootjes en een plaza de armas en dus waren we bijtijds weer in castro om onze foto's op cd te laten branden en op zoek te gaan naar een buskaartje naar Argentinie. Weg hier uit dit vervloekte land HH!!

Helaas.. alleen op donderdag tot zondag gaan er bussen van castro naar bariloche in argentinie.
(he dit klinkt bekend.. volgens mij komen we weer niet weg)
Maar vanuit puerto montt gaat er een bus om half 9 smorgens. Oh kunnen we om half 9 in puerto montt zijn? Nee!
Dus.. omdat we dit spelletje inmiddels wel kenden besloten we volhardend te zijn. De volgende dag, Dinsdag 24 januari, hebben we de bus naar puerto montt gepakt omdat daarvandaan meerder maatschappijen op Bariloche rijden. Helaas zat ook daar alles vol tot donderdag.
Door naar Osorno omdat daarvandaan nog meer bussen gaan.. In Osorno op het busstation vragen maar, helaas zitten we vol.. En toen, toen keerde het lot definitief, eindelijk!! Een man had ons horen vragen en vroeg of wij misschien naar bariloche wilden.. hij had nog twee kaartjes voor dezelfde dag.. De twee laatste kaartjes!! JAJAJAJAJAJAJAJAJA die willen we!!

En zo, lieve kijkbuiskindertjes, zo kan het dat wij nu, woensdag 25 januari 2006, weer in argentinie zijn! In Barisrael.. eh oh nee bariloche. Het geluk lacht ons weer toe!

En met deze positieve noot besluit ik dit verhaaltje.

Ave

Een zonnig humeurtje toegewenst

Wij zijn een stel zanikkers!! Op één van de mooiste plaatsen op aarde (het chileense lake district) lopen wij te klagen dat ´t steeds regent, so what??
Het probleem is niet zo zeer dat je nat wordt, want dat went wel en onze inca trail ponchos worden tenminste ook nog een keer gebruikt nee, het probleem is dat het enorme, mooie, fantastische uitzicht je ontnomen wordt door al die wolken waaruit de regen nou eenmaal hoort te vallen (zou het regenen bij een strak blauwe heldere hemel dan hoorde je ons niet)! Een mooi voorbeeld van de invloed van het weer kunnen we jullie nu geven want.. HET ZONNETJE SCHIJNT.. En dat al de hele dag!!

Woensdag de 11de hebben wij, netjes zoals wij jullie beloofd hebben, de bus naar puerto varas gepakt. Na de aangegeven 3 uur kwamen wij op locatie aan (wederom niets defect of niemand aangereden). Hoewel we bij zwaar bewolkt weer vertrokken konden we onderweg wel van het landschap om ons heen genieten. Zoals inmiddels standaard werden we het laatste half uur van onze trip begeleid door slagregens zodat we errug hard hoopten op ijverige hostelmedewerkers die hun gasten vanaf het busstation recruteren en ze een gratis taxirit aanbieden omdat we niets hadden gereserveerd!

Helaas.. niemand, maar het stopte al snel met regenen zodat we de lonely planet tevoorschijn trokken en met enige scepsis (zie talca verhaal) een hostel uitzochten om naar toe te lopen: Casa Azul (blauw huis) en laat dat nou net geen leugen zijn waardoor het vrij makkelijk te vinden was.. we werden ietwat chagarijnig ontvangen en mochten voor 15000 (30 USD) onze intrek nemen in een tweepersoonskamer (lees twee bedden) zonder badkamer! aangezien we dat wat duur vonden en de vrouw te chagi besloten we, geheel tegen ons principe in, om verder te gaan kijken: we kregen nog het goede advies mee om dat vooral niet te doen daar het errug druk was en alles ongeveer even duur was.. Tuurlijk, dat hebben we nog niet eerder gehoord!!!
(¨alles wat wij aanraden is ongeveer even duur¨ ja hehe je gaat niet een heel goedkope concurent aanraden). Wij liepen dus ietwat geirriteerd richting het centrum om iets anders te zoeken. De eerste de beste plaatd die we inliepen was 15000 voor een dormroom, nee bedankt, en door naar de volgende! (ja ja je leest het goed we hebben echt een keer gezocht) De volgende bleek een deur verder te zijn en daar konden we in een ´matrimonial´ voor 12000 met uitzicht over het meer.. Tevreden legden wij onszelf te ruste.

Echter het uitzicht over het meer was wel aanwezig, de beloofde vulkaan aan het eind van het meer was in geen velden of wegen te bekennen! Het regende namelijk continu.. En als het regent dan blijft alleen de foute, houte, duits design kerk nog over!

De volgende ochtend was net zo bewolkt en nat als de dag ervoor dus moesten we maar een binnenprogramma bedenken. Dat kwam nog niet eens zo beroerd uit aangezien we een vrij uitgebreide wijziging van de plannen wilden gaan doorvoeren waarvoor we een aantal dingetjes moesten uitzoeken. Toen wij na vele uren uit het internetcafe opdoken scheen de zon en leefden we in een andere wereld.. De vulkaan bleek wel degelijk te bestaan!! De foto hier links is zo ongeveer wat wij vanuit de hotelkamer zien (lekker puh, casa azul HH) Meteen maar wat fotootjes gemaakt en hoopvol voor de volgende dag bedacht wat we zouden gaan doen mocht het weer zo blijven!

De kans was klein want ´morgen´ was vrijdag de 13e..
Geloof het of niet (ik heb het al een beetje weggegeven ben ik bang), wij werden getrakteerd op een strakblauwe lucht en een stralend zonnetje.

Wat een verschil kan een zonnetje maken.. niet alleen de wereld wordt er mooier van ook mijn humeur wordt er 100x beter van!! Na het ontbijt zijn we in de bus gestapt op weg naar het nationale park Vicente Perez Rosales waar je aan de voet van de vulkaan Osorno staat te kijken naar een groene rivier die zich vanuit een even groen meer over een aantal rotsen als waterval naar beneden werpt! In wat volgens mij het oudste nationale park van Chili (1926) is konden we genieten van heerlijk weer, fantastisch uitzicht, sneeuwwitte vulkaantoppen, watervallen en vreemd van kleur veranderend water! Super!!!

Gelukkig viel er nog wel wat te klagen: Tabanos.. enorm grote paardenvliegen die, naar het schijnt, zeer pijnlijk kunnen bijten! Alsof die dreiging alleen niet voldoende is besluiten ze met zijn 10tallen om je heen te blijven zoemen tot je helemaal gek van ze wordt! Ze schijnen alleen maar zo vervelend te zijn van 20 dec tot 20 januari.. dus hopelijk zijn we snel van ze af want ik kreeg een behoorlijk lamme arm van het constant meppen met een tak!!

Maar verder... Goed, de fotos spreken voor zich dus ik hou mijn mond verder maar.. Tot later!

De Grote Oceaan

We zijn weer herenigd met de groooooote oceaan.. Na Lima (toch al gauw eind oktober) hadden we deze blauwe vlakte, die ons op de galapagos zo gunstig gezind (lees stervenskoud) was, niet meer mogen ontwaren, maar inmiddels hebben we een stuk zuidelijker weer de mogelijkheid om ons te baden in deze plas water (niet dat we dat ook daadwerkelijk doen maar dat is een heel ander verhaal)!

Volgens mij waren wij de draad kwijtgeraakt zo rond tweede kerstdag 2005 in Mendoza!
Tijd om de draad weer op te pakken in Valdivia Chili. Hoe wij hier zijn terecht gekomen zal ik jullie in het volgende epistel uit den doeken doen!

Helemaal zonder slag of stoot ging het niet maar we hebben 27 december Mendoza achter ons weten te laten door een tour naar het hooggebergte te combineren met een busreis naar Santiago in chili (voor de geinteresseerden: Boek een altamontaña tour bij een willekeurig touragency in mendoza, vraag ze om je af te zetten in puente del inca rond een uur of 4. Koop een buskaartje in de busterminal van mendoza van mendoza (nee is niet dubbel, goed lezen) naar santiago en vraag of ze je om een uur of 5 op kunnen pikken in puente del inca. Je vertrekt om 7:30 en komt om een uur of 21:00 aan dus het is een lange dag maar je ziet wél wat!)

Wat hebben wij dan gezien op dit tripje?? Nou ten eerste de vallei/bergen waar "7 years in Tibet" is opgenomen (is dat niet in Tibet dan? nee, blijkbaar niet want anders hadden wij het niet gezien, zeker gezien we niet in tibet zijn, nou ja het lijkt me wel duidelijk zo!) Ten tweede hebben wij een skigebied (las penitentes) bezocht waar weinig tot geen sneeuw te vinden was maar dat komt omdat het hier zomer is natuurlijk. Het was wel erg grappig om aan de verkeerde kant van de wereld en in je korte broek in een skilift te zitten die je boven aan een hel-groene weide afzette om vervolgens neer te kunnen kijken op een fout skidorpje (a la fransen zeg maar) waarvan het skigevoel je volledig vergaat en dan die zelfde lift weer naar beneden te nemen omdat er geen skieen aan is op groen groen gras!

De reden dat dit tripje de welluidende naam "alta montaña" draagt heeft iets te maken met het feit dat je je te midden van hoge bergen begeeft maar meer nog omdat je de hoogste berg van het westelijk halfrond kan zien... De Aconcagua, met een goede 6962 meter toch nog altijd een kilometer lager dan de mount everest in de himalaya (ligt tibet daar niet ergens?? Ja, ik snap het ook niet, maar laat nou maar) . Best een bizarre gedachte want leg 6962 meter maar eens plat op de grond, da´s toch nog altijd meer dan een uur lopen!!
Maar goed, de Aconcague lag er mooi bij met zijn besneeuwde top (laatste kilometer), en vond het prima dat we wat kiekjes van hem/haar schoten!

De tocht ging verder naar een obscuur plaatsje waarvan het doel van het bezoek mij volledig is ontgaan maar volgens mij had de chauffeur/gids daar familie met een restaurant die hij wilde spekken.. prima! lekker gegeten (schnitzel, je zit toch in de bergen he!) en toen door naar Puente del inca! Ik heb niet zo goed opgelet maar wat ik er van begreep is dat er zich op volkomen natuurlijke wijze een limonite (spaans woord??) brug over een nogal snel stromende rivier gevormd heeft.. Om toch een beetje beschrijvend te blijven betekent dit dat een vies geel brok gesteente van een meter of 7 hoog zijn meerdere heeft moeten erkennen in het wassende water en er een opening van een meter of 3 hoog in heeft laten slijpen. Wat moeder natuur allemaal niet klaarspeelt...

Vervolgens mochten we wachten op de bus naar Santiago waar we door een ietwat dronken ogende man wel even in geholpen zouden worden! Toen we door de beste man in 4 verschillende bussen (met vier verschillende bestemmingen) werden gedwongen verloren we een beetje het vertrouwen in deze behulpzame burger (of zou hij misschien een fooi willen??). Toen de juiste bus ruim een uur te laat (dus volledig op schema) arriveerde gaf hij nagenoeg geen thuis en dus was het goed dat een andere kerel begon te bleren omdat we anders ook de bus wel hadden kunnen aanhouden, dus het was eigenlijk allemaal onzin! Onze dronkaard keek enigzins bedrukt toen wij in de bus verdwenen zonder een fooi achter te laten HAHAHA.

Meteen na onze instap konden we de bus weer uit omdat we bij de grens waren. Vlak hiervoor stond grappig genoeg een bordje ´Las malvinas son de Argentina´ (De falklands zijn van argentinie. benieuw wat ze daar in Engeland van vinden!) maar goed, omdat ze bij deze grens overgang (arg naar chili) nogal moelijk doen ging ook onze tas de bus weer uit en werden we besnuffeld door een getrainde snuffel labrador.. altijd fijn!

Na de grens reden we door de chileense variant van een skigebied: Portillo. En dat zag er al een stuk beter uit!! Steile hellingen en flinke hoeveelheden liften op een uur of twee van Santiago. Helaas is Chili zo duur dat goedkoop skieen er niet in zit.

De bus naar santiago deed precies wat hij moest doen en dus arriveerden we rond een uur of 21:30 in Santiago waar we geholpen door de lonely planet (en een recommendatie) naar een hotel togen welke vol bleek te zitten zodat we geholpen door dat hotel naar een ander hotel togen waar wel plaats was!! Normaal heb ik het niet zo op door het donker op zoek gaan naar een hotel maar hier voelde ik me verrassend veilig en het hostel was zo gevonden.

Santiago is een stad met ongeveer 5 miljoen inwoners en de hoofdstad van chili (17 miljoen inwoners, ongeveer 6500 km lang en maximaal 350 km breed)

28 December ontwaakten wij, zij het ietwat laat, in deze metropool, maar nog immer ruim op tijd voor een zelf in elkaar gedraaide city tour.. Het hoogtepunt (letterlijk) was het park cerro santa lucia, een op een heuvel gelegen schitterend aangelegd, park waar vandaan je een erg mooi uitzicht hebt over de stad en, op dagen dat smogdekbed van de stad wordt gematteklopt, de nabij gelegen besneeuwde toppen van de Andes kan zien. Laten wij nou net 2 heldere zonnige dagen hebben uitgezocht (het schijnt normaal zo smoggy te zijn dat je last van je ogen krijgt) zodat wij inderdaad van een schitterend uitzicht konden genieten! Verder hebben wij het (daar is ie weer, na peru hield het even op) Plaza de armas bezocht waar we door een of andere braziliaan werden uitgehoord over kaas, alsof het de normaalste zaak van de wereld was?? En verder enorme hoeveelheden winkels gezien, ook hier hebben we nog even gezocht naar een engelstalige reisgids van argentinie maar die was overal uitverkocht.. Yeah right, ze haten ze gewoon te veel om er reisgidsen van op voorraad te hebben!

Ook 29 december waren we nog in Santiago en dus volgde deel 2 van de city tour..
Langs de vergane glorie straat van santiago, via een sacre coeur lookalike op weg naar het regeringspaleis en door naar het museum van de precolumbiaanse kunst in Zuid Amerika. Santiago beviel mij wel, T was wel druk maar het voelde wel relaxed en het oogt allemaal wel geregeld zonder dat het overgeorganiseerd is!

Omdat wij oud en nieuw in ´de oud en nieuw stad´ van chili gingen vieren hadden we voor de 30ste en de daarop volgende nachten al een hotel gereserveerd in Valparaiso. Het is altijd even afwachten waar je terecht komt als je reserveert en helemaal als je een betaalbaar hok wilt op O&N aangezien ze in valparaiso in staat zijn om de prijs te verviervoudigen voor de 31ste!
Toen wij s middags met de bus aankwamen en aan een taxichauffeur vroegen of hij ons naar het hostel wilde brengen wist hij ons te vertellen dat de straat rete dichtbij was en dat we beter konden lopen.. Later bleek dat hij gewoon bang was dat zijn auto gestript ging worden want toen wij door de wijk liepen viel ons op dat er erg veel duistere garagebedrijfjes waren (in NL heb ik altijd geleerd dat als er veel garagebedrijfjes bij elkaar zitten dat dat niet heel veel goeds over de leefbaarheid van de wijk zegt) en dat we waarschijnlijk niet om aanwijzingen moesten vragen omdat we dan van de aardbodem zouden verdwijnen!

Eenmaal bij het hostel aangekomen (hang ff een bordje op jongens dat scheelt wanhopig aanbellen om te vragen of dit het juiste nummer is) bleek het een redelijke eenvoudig onderkomen te betreffen met een TL balk aan het plafond en een gedeelde badkamer die waarschijnlijk nooit meer schoon te krijgen is, hoewel ze het wel probeerden!
De mensen waren wel ontzettend aardig en we mochten internet gebruiken zoveel als we wilden en het fruit van de bomen uit de binnentuin rukken als we daar zin in hadden! Onze indruk was gered en de omliggende wijk vergeten!
´S avonds, rond de tijd dat wij net ons verkenningsrondje van valparaiso hadden gedaan (en de grote oceaan gedag hadden gezegd) , kwamen Sander en Bianca aan. Zij hadden afgesproken om wat met Mike (de nieuw-zeelander die wij vanaf quito steeds tegenkomen) te gaan drinken en dus zijn we s avonds nog een keer naar het centrum (20 minuten) gelopen om aan het bier te gaan, een mens moet toch een beetje inkomen voor de avond der avonden! Mijn indruk van Valparaiso, een haven stad van 270 duizend inwoners, was en is niet al te rooskleurig.. een beetje ruw aan de randjes en nog veel ruwer van binnen.. maar na ff wennen werd het al een stuk beter, hoewel, zoals gezegd, ik er niet al te snel zou gaan wonen! De plannen voor de volgende avond hebben we onder het genot van een biertje besproken en toen werd het tijd om het bed te bezoeken...

...Want 31 december was gearriveerd! Waarom waren wij nu in Valparaiso? Valparaiso organiseert elk jaar een enorm vuurwerk op de drie pieren en aangezien de stad in de vorm van een banaan (met het water aan de binnenkant) ligt kan iedereen het uitstekend zien! Verder worden hier de grootste nieuwjaarsfeesten georganiseerd. Zoals je je zult kunnen voorstelen zijn er vanwege deze redenen elk jaar rond de één miljoen mensen in Valparaiso, en dit jaar (en nu ik er over nadenk het volgende jaar ook) wij dus ook!

Gelukkig leven we in een tijdperk met internet en E-mail want zoals te doen gebruikelijk veranderden de plannen op het allerlaatste moment, in ons voordeel dit keer, want het feest waar mike en friends naar toe gingen was niet het geplande feest maar een feest vlak bij ons!!
Wij dus kaartjes gekocht, vervolgens een hotdog naar binnen gewerkt en met blikjes bier de pier op om te wachten op het vuurwerk!

Om 12 uur gebeurden er een hoop vreemde dingen:
Ten eerste werd het straatlicht gedoofd?
Ten tweede werd het allergrootste vuurwerk dat ik ooit gezien heb afgestoken (dus daar gaan de chileense belastingcenten heen).
Ten derde wenste niemand elkaar gelukkig nieuwjaar totdat het vuurwerk was afgelopen (half één, toen de straatverlichting weer aanging) !

Maar ff terug naar punt 2, WAUW!!! Bizar, de ene superpijl na de andere ging de lucht in en dat op drie plekken tegelijk (verspreid over een kilometer of 5) zodat de hele hemel verlicht was in allerlei kleuren!! We hebben wat filmpjes gemaakt maar die geven nog geen 5% aan van de enorme verkwisting.. euh het vuurwerkspektakel!

Toen wij, tja ´s lands eer ´s lands wijs, elkaar om half één gelukkig nieuwjaar hadden gewenst werd het tijd om ons in het feestgedruis te gaan mengen! T was verre van de beste muziek allertijden, t was verre van de beste locatie allertijden en t was verre van de beste drank allertijden. Maar.. ´t was beregezellig en Chantal heeft de chilenen nog een truukje geleerd waarvan ze het bestaan niet kenden, ik mag echter niet vertellen wat dat truukje is Toen we om half zes thuis aankwamen waren we het er wel over eens dat het 2006 was geworden!

Toen wij den eersten dag in januari des jaares 2006 ´s middags rond een uur of 3 aanvingen (er was nog ontbijt HAHA, nou ja t was ook een bed & breakfast) onstond al snel het plan om naar viña del mar te gaan om te kijken hoe chilenen hun nieuwjaars duik beleven.. nou als volgt: met zijn duizenden op kleine stukjes strand, vechtend voor een vierkante meter! Wij hebben onszelf enkele vierkante meters terras aangemeten waar we hebben gegeten en gedronken tot ook 1 januari bijna voorbij was! Het contrast tussen Valparaiso en het 9 km verder gelegen Viña del mar kan volgens mij niet groter. Dit leek meer op een rijk beach resort. Overigens moet ik nog wel even kwijt dat ik volgens mij voor het eerst van mijn leven in een Lada heb gezeten (een Lada 1500 om precies te zijn), het zat nog best goed ook en het reed, alhoewel de bus terug een stuk sneller was maar dat kwam omdat de buschauffeur moordneigingen had!
Nadat Sander nog een kleine kat gered heeft van een gewisse.. nou ja, toch zeker een sprong, kropen we in ons bedje klaar voor de vroege, vroege bus naar Talca! Tijd om weer verder te reizen!

2 januari begon voor zevenen, auw, omdat de bus om 10 voor half acht vertrok naar Talca! Vanwege de nieuwjaarsdrukte hebben we deze bus maar aanpakt omdat we toch naar talca moesten... "waarom in godesnaam naar talca??" vroegen de chilenen zich (en jullie je vast ook) af?? Nou, ter hoogte van Talca hebben ze een national park waar het water zichzelf zeven kopjesvormige bassins heeft aangemeten op zijn of haar weg naar beneden.. dit park heet dan ook de "siete tazas".. En dat laten wij ons natuurlijk geen twee keer vertellen! Belangrijker echter was de aanwezigheid van een bergpas over de andes naar argentinie die ons naar malague zou gaan brengen!

Talca bleek een vergissing...

Ten eerste ging de bus kapot, van de 7 wielbouten op het rechterachterwiel waren er nog 4 over, hoewel een daarvan al behoorlijk verroest was (deze was dus al langer afgebroken) besloot de chauf dat het nu onverantwoord werd.. dus stonden we op een parkeerplaats langs de snelweg ruim een uur te wachten op een beter exemplaar!!

Met meer dan anderhalf uur vertraging kwamen we in talca aan waar we op zoek gingen naar de enige bus die de grensoversteek zou moeten maken, deze konden we niet vinden (en de chilenen in deze regio kon ik echt niet verstaan dus de drie pogingen om het te vragen bleken vruchteloos) , maar ja dat vragen we later wel als we in het hostel zijn!

Ten derde en als vervolg op bovenstaande gingen we dus op zoek naar een mooi hostel "gelegen in de buitenwijken van talca voor ong 30 USD per kamer (past nog net in het budget)" volgens de lonely planet.
De taxichauffeur (de kofferbak werd opengeslagen omdat het normale mechanisme het had begeven (een jaar of 10 geleden), tot zover de lofuitingen op het chileense wagenpark HH ) wist niet waar hij heen moest en heeft het vier keer gevraagd aan diverse mensen.
De city tour hadden we dus al in de pocket!!
Toen we eindelijk, na een klein uur, aankwamen bij het hostel bleek het niet alleen mooi en errug in de buitenwijken (in nederland heet dat een andere provincie) te liggen maar ook de prijs bleek te kloppen.. maar dan wel per persoon!! Wij hebben onze intrek genomen in verreweg de duurste accomodatie (galapagos uitgesloten) van onze reis omdat die enorme rit met de taxi terug ons ook niet echt een goed plan leek!

Het moet gezegd.. het zwembad was errug lekker en onze nieuwjaarsduik was ongetwijfeld een stuk comfortabeler dan de nederlandse variant. De wijn was fantastisch, evenals het eten en de locatie!!

De hoteleigenaar, een oostenrijker, wist alles te vertellen over de activiteiten in de regio en kon ons ook vertellen hoe wij naar argentinie gingen komen: NIET! Hoewel het hartje zomer is, lag de pas bedekt onder 7 meter sneeuw en ze wisten nog niet of en, zo ja, wanneer ze dit zouden gaan opruimen.. We hadden een drietal opties: hier wachten tot ze het hadden opgeruimd (tegen 60 USD per nacht, beetje veel). Terug gaan naar Santiago en daar oversteken (naar malargue zou dat ongeveer 20 uur reizen betekenen). Door naar het zuiden reizen via Chili en the lake district aan die kant bekijken (één pot nat, alleen duurder)! De vrouw van het hotel wist ons te melden dat malargue weliswaar een supergoed activiteitencentrum is maar dat het geen 20 uur reizen waard is...
Nou laten we in de tussentijd maar doen waarvoor we gekomen zijn: de 7 kopjes waterval! Dat kan alleen per taxi en dat kost 90 USD per taxi! Aangezien we niemand deelgenoot konden maken moesten wij voor de volledige kosten opdraaien! Dus ook niet.. zo mooi waren ze nou ook weer niet en ik heb tenminste foto´s gezien HH.

DUS... Ons programma van de volgende dag zou bestaan uit een mountainbike tochtje! Het bleek echter onmogelijk om twee fatsoenlijke fietsen te pakken te krijgen dus ook dat ging niet door!
Alternatiefje.. We hebben onze schoenen aangetrokken om naar de lokale buscentrale te lopen (2km) vanwaar we naar het centrum van talca konden en naar de busterminal voor een kaartje naar pucon, een plaats in het chileense lakedistrict. Eenmaal in de bus duurde en duurde het maar en pas toen we echt ergens in de buitenwijken van talca arriveerden begon het ons te dagen dat we terminal voorbij waren gereden! Met een beetje hulp van de chauf in de goede bus gestapt, en dit keer wel bij de terminal uitgestapt! Kaartje gekocht, pizza gegeten, winkels gezien (hoera voor de siesta... alleen de etalages) en toen weer terug met de bus.. Er waren drie trajecten A, B en C.. Alleen hadden wij geen flauw idee welke, ik wist nog wel welke richting ongeveer we op moesten maar de eerste chauffeur die ik het vroeg zei: "NEE" De tweede wist ons te vertellen dat we lijn A moesten hebben en dat we een blok verder op moesten gaan staan! Daar aangekomen stapten we in de A bus bij chauffeur 1 (de ¨NEE¨ chauffeur). Hij zal wel hebben zitten slapen want het was wel degelijk de bus die we nodig hadden. Kan het niet aan mijn spaans gelegen hebben?? nee hij sliep! want.. toen we er bijna waren reed de hork met een gangetje van 35 frontaal op een taxi.. (die waarschijnlijk ook 35 reed).
Ik had het niet eens door en dacht dat we een steen geraakt hadden of zo maar Chantal had het gezien en riep verontwaardigd.. "NEE HET WAS EEN TAXI.." Tuurlijk!! een taxi dat voel je wel, echt niet! Euhm.. t was dus wel een taxi! Volledig aan gort gereden en door de klap 7 meter teruggestuiterd.. de chaufeur van de taxi had pijn aan zijn borstkas en hand maar onze chauffeur en wij hadden niets (ik ga ook een bus kopen.. da´s echt veilig) ..
We zijn maar verder gaan lopen!

Ik geloof dat we bolivia een excuus schuldig zijn! De bussen daar hebben de reputatie dat ze met tape aan elkaar hangen en alles en iedereen aanrijden, maar we hebben daar minder problemen gehad dan hier in Chili!!

Vroeg in de middag van 4 jan zijn we Talca ontvlucht in een bus, naar pucon, die niemand aanreed en ook niet stukging, hulde!!
´S avonds kwamen we in de regen aan en werden we door Rodrigo, die op het busstation mensen ronselde, zijn hospedaje ingeluld! Aangezien in de regen zoeken niet in mijn top 1000 favoriete dingen staat namen we een kijkje.. We hadden samen met drie anderen (2 canadezen en een engelsman) een huis met woonkamer, keuken en twee badkamers tot onze beschikking!
Heerlijk.. zelf koken en lekker een beetje ´thuis´ zijn!

De volgende dag (donderdag) regende het nog maar na een laat ontbijt/lunch hebben we onszelf aan het eind van de middag een droge periode weten te scoren en zijn we pucon gaan bekijken! Een oostenrijks ski dorp komt volgens mij nog het meest in de buurt maar dan gelegen aan een mooi meer met uitzicht op één van de actiefste vulkanen van zuid amerika!

Dat onze reisplanningvoorspoed nog niet volledig was teruggekeerd bleek vrijdag 6 januari toen we op zoek gingen naar een kaartje om naar San martin de los andes (argentinie te gaan). Dinsdag de eerste bus! Nou dan niet, we blijven wel in chili! Daar zijn ze hier wel goed in.. als je eenmaal binnen bent laten ze je niet makkelijk gaan (zie het San Pedro de atacama verhaal).

Voor zaterdag 7 januari hadden we besloten om naar het parque national Huerquehue te gaan!
In dit park kan je een 5 uur durende wandeling maken door de bossen, langs 4 meren en 2 watervallen! Inderdaad een erg mooie wandeling waarbij we elke boom die we zagen tot monkeypuzzletree hebben bestempeld omdat die hier zouden zijn! Gelukkig zaten wij net voor de regen achter de koffie maar vele medewandelaars keerden zeiknat terug voor de 1 uur durende bisrit terug naar pucon.. Het geluktij begint te keren!

´S avonds vroegen we rodrigo wat hij dacht dat het weer zou gaan doen de volgende dagen
want we wilden toch wel erg graag de volkaan (Villarica) beklimmen maar dat kan alleen bij goed weer! Hij sprak met de eigenaar van het touragency en wist ons te melden dat wij om een uur of 7 smorgens zouden horen of het door kon gaan of niet! Het ging helaas niet door en dus hebben we zondag onze tassen gepakt en zijn in de bus naar Valdivia gestapt.. Deze ging ook niet stuk, zou het dan toch pech zijn geweest??

In Valdivia regende het.. alweer! In onze gehele trip hebben we nog niet zoveel regen gehad (het is voor jullie ook wel eens leuk om te weten dat wij in 4 maanden tijd ongeveer 9 dagen regen hebben gehad HAHAHA!) De verklaring ligt, volgens mij, in het volgende: Valdivia is eigenlijk een grote duitse kolonie die eventjes (rond 1643) in nederlandse handen (jaja het kan ook andersom) is geweest voordat onze koppen werden ingeslagen door de mapuche indianen! Men zegt dat valdivia, en het natuurschoon er omheen, het beste per boot te bekijken is. 9 januari hebben wij aldus op een boot doorgebracht! Aardig tochtje maar weinig noemenswaardig!

Ook vandaag (de 10e) zijn we nog in Valdivia waar we het park hebben bezocht en ons hebben verbaasd over de duits uitziende huizen met golfplaten dak en dunne wandjes. Morgen gaan we naar Puerto Varas.