If doesn't kill you.. try something else that will!

Hoe ziet kerst eruit aan de andere kant van de wereld?? Als volgt: Begin met een graad of dertig, verwijder Mariah Carey en Wham van de radio, sluit alle restaurants op kerstavond en reduceer het aantal kerstbomen tot het minimum! Wij zijn in Mendoza, Argentinië, en vermaken ons opperbest met helemaal niets doen.. Precies zoals kerst hoort te zijn, alleen dan zonder familie! (de mijne heeft naar verluid besloten )

We hadden al vroeg besloten om vanuit Cafayate door te reizen naar Mendoza om daar de kerst te gaan vieren.
Na een verplicht tussenstop in Tucuman konden we een dag later doorreizen naar Mendoza, met een nachtbus waarin gelukkig weer eens niet geslapen heb (ik begon me al zorgen te maken dat ik was ´veranderd´)!
Deze bus bracht ons 20 december op plaats van bestemming en vanaf dat moment hebben wij ons vol overgave op de kerst voorbereiding gestort. Eten en niets doen waren de centrale thema´s! Dat is ook niet zo´n slecht plan als je je ineens in een hittegolf bevindt (´t schijnt hier normaal te zijn). Wel hebben we nog een poging gewaagd om een engelstalige reisgids (liefst footprint) van Argentinie te vinden maar wij zijn blijkbaar de enige die dat willen want afgezien van een paar Lonely Planets van Oost Europa(?) en diep donker Afrika(??) konden we niets vinden!

Waren we, toen we in Salta aankwamen, net onder de steenbokskeerkring beland (kan iemand mij uitleggen wat die precies doet?) en dacht ik te kunnen melden dat ik nog nooit zuidelijker was geweest dan dat punt (niet zo lastig als je nog nooit onder de evenaar was geweest en je reist in zuidelijke richting vanaf diezelfde evenaar!).. Nou we zijn nog zuidelijker, inmiddels bevinden wij ons rond zuiderbreedtegraad 30 op een hoogte (boven zeeniveau wel te verstaan) van 760 meter.. Een spreekwoordelijk dieptepunt want sinds Lima zijn we niet meer onder de 1000 meter geweest! Ironisch genoeg zijn we hier, op deze laagte, onder andere, omdat hiernaast de hoogste berg van Argentinië, Zuid Amerika, het westelijk halfrond (kortom de hoogste berg ter wereld buiten het Himalaya gebergte) ligt! 6duizend 9honderd nogwat metertjes hoog!

Daar waar hoge bergen zijn ligt sneeuw en wat doet sneeuw in de zomer (ja het is vervelend voor jullie, tis hier zomer HH).. smelten!! Smeltwater vormt riviertjes en riviertjes willen wel eens een beetje stromen zodat je er kan.... RAFTEN.

Dus wij op zaterdag vol goede moed, en met zwembroek (ik zeg niet wat we gaan doen, je wordt thuisgebracht), richting een plaatsje aan de Rio Mendoza. Ze hebben voor het gemak de rivieren/stroomversnellingen in categorieen ingedeeld zodat je ongeveer weet hoe erg je gaat verdrinken. Je hebt rapid class 1 t/m 6 en dit zat tussen 3 en 4 in... en zoals wij vanaf het instructieterrein al konden zien betekende dat dat het water er een redelijk tempo op na hield met hier en daar (maar meer hier dan daar) een fijne draaikolk. Na een uitgebreide instructie over hoe we moesten roeien (hoe zo roeien, daar hebben we toch een gids voor?) en een nog uitgebreidere veiligheidsinstructie (nou is dat niet wat overdreven voor een stukkie roeien?) gingen wij onze gewisse verdrinkingsdood tegemoet.. De joligheid was al wat afgenomen toen we naast een zwemvest ook nog een helm kregen maar goed, t blijft een stukkie roeien!

Viel dat ff tegen... De rivier had zich tot doel gesteld minstens 6 toeristen op te slokken en het was ´t kreng nog bijna gelukt ook! Na ongeveer een minuut of 20 besloten wij (hoezo wij? mij is nooit iets gevraagd, maar het is ook zo lullig om de gids volledig de schuld te geven) zijwaarts de hoogste golf te gaan bedwingen.. Helaas pindarotsjes! Dit akkefietje resulteerde in een 6tal zwemmende toeristen! En zwemmend moet je niet al te letterlijk opvatten! Nadat ik (en ik kan alleen namens mijzelf spreken) na een tijdje boven kwam drijven zodra de wasmachine mij had vrijgelaten viel mij op dat we al vrij ver van de boot verwijderd waren en dat er weinig te zwemmen viel.. Met een enorme vaart werden wij stroomafwaarts gespoeld! Toen ik de ademhaling weer enigszins onder controle had (het water was erg koud waardoor je van schrik heel hard wil gaan ademen terwijl water zeer weinig zuurstof bevat) werd het tijd voor een plan van aanpak: lekker op je rug met je voeten naar voren in het midden van de rivier blijven liggen onder het genot van een regelmatige golf water over je heen.. Op die manier raakte je zo min mogelijk rotsen en had je de minste kans op blessures.. Dat je zo niet het water uitkomt nam ik op de koop toe.. liever lekker drijven dan ploeterend naar de kant en van alles raken.. Maar aan alles was gedacht. Er was een fransoos (ik begin ze steeds aardiger te vinden HH) in een kajak die ons zou redden in geval er iets gebeurde, Dit classificeerde hij blijkbaar als ´iets dat gebeurde´ want hij begon ons een voor een te redden, HELD. Hij als de bliksem naar de drenkeling (fantastisch woord) die het handvat achter aan de kajak moest grijpen en vervolgens peddelde hij naar de kant zodat er eigenlijk niets aan meer aan de hand was! Hij had het redelijk druk want toen ik al bijna naar de Pacific was gespoeld was het mijn beurt.. Helaas was het verte-record mij niet gegund want toen ik net aan de kant stond kwam Bianca langsdrijven. Met iedereen nog in leven kwam daarna de boot al snel zodat we weer verder konden, hetzij ietwat geschrokken. Helemaal schadevrij is het echter niet afgelopen, Sander en Chantal hielden aan dit akkefietje nog wel enige enkel/voetblessures over (vanwege het stuiteren over de rotsen op de bodem) en ik was mijn waterschoen (was toch van hun) kwijt omdat die in de stroming werd weggezogen. MAAR, geheel volgens instructie, de peddel had ik nog keurig beet!

Goed, dat hadden we overleefd, dus werd het tijd om iets anders te proberen wat je de kop kan kosten: Abseilen.. Hoewel ik dit nog nooit gedaan had vond ik het niet erg lastig en overleefden we het allemaal met speels gemak! Het venijn zat dus zeker niet in de staart! Van een steile helling, ik schat een meter of 20, naar beneden was makkelijker dan de weg omhoog er naar toe!

S´avonds, kerstavond, maakten we de inschattingsfout door te verwachten dat er wel ergens wat gegeten kon worden! Helaas was de ´eetstraat´ uitgestorven en moesten we ons heil ergens anders zoeken! Vreemd genoeg vonden we een aantal toko´s vlakbij elkaar die allemaal precies hetzelfde menu hadden waar ik eigenlijk niet zo´n zin in had! Er naast zat nog een vreetschuur waar je wel mocht kiezen. Maar daar was het personeel niet zo goed van op de hoogte, ik denk dat één van de 4 bestellingen goed ging, en voor de rest improviseerden ze maar wat. Niet echt een kerstavond maal maar ja, we leefden nog en daar moesten we het kinderke om wie dit hele feest georganiseerd is blijkbaar zeer dankbaar voor zijn en konden we niet verlangen dat we ook nog goed gevoerd zouden worden. Terug in het hostel hebben we nog wat biertjes soldaat gemaakt en zijn toen gaan slapen voor wat een zeer lange nacht slapen zou worden (gepland, aangezien ik vermoedde dat er op kerstdag I niet al te veel leven in de brouwerij zou zijn). Toen wij de volgende dag om een uur of 4 een keer buiten kwamen was de stad inderdaad uitgestorven. gelukkig werd onze dankbaarheid niet langer op de proef gesteld en konden we weer gewoon iets eten (en laten we eerlijk zijn, da´s toch waar kerst om draait). Bij elke maaltijd is onze zwemtocht nog even ter sprake gekomen en elke keer wordt het gevaarlijker en gevaarlijker.. als we niet nog zouden leven dan waren we zeker doodgeweest!! Nee, maar het is erg grappig te merken hoe dit soort dingen in verschillende hersenpannen steeds erger of juist minder erg wordt!

Inmiddels is de kerst achter de rug (ze doen niet aan tweede kerstdag hier) en wordt het voor ons dus weer eens tijd om verder te trekken en wel naar... Santiago de Chile. Ja we gaan chili nog eens proberen! Oud en nieuw gaan we in Valparaiso (aan de kust, vlak bij Santiago) vieren. En daarna.. dat komt volgend jaar wel!