Zitten jullie lekker?? Er is weer een hoop gebeurd!
Dezelfde zaterdag waarop ik het vorige verhaaltje typte(??) hebben wij een vliegticket geboekt voor de eerste de beste zondag naar Coyhaique, een niets betekenende plaats in het midden van een moeilijk begaanbaar stuk Chili.. Dankzij Pinochets paranoia en angst voor een argentijnse inval in het onbewoonde en ontoegankelijke zuiden van ´zijn Chili´ besloot hij een kleine 300 miljoen USD en 11 levens (dat wist hij toen ook nog niet) te offeren voor een weg
dwars door dit onherbergzame (ik probeer steeds een ander bijvoegelijk naamwoord te gebruiken) gebied. De carretera Austral! Vanaf Chaiten, net onder puerto montt, tot aan villa o´higgins, 1200 km naar het zuiden, ligt een grindweg die alleen rond coyhaique, de enige stad van enige betekenis in de regio (40.000 inwoners (de helft van de totale regio), is geasfalteerd!
Maar wat hebben een stel europeese bleekscheten daar te zoeken dan?? Nou mijnheer Pinochets paranoia heeft er ook voor gezorgd dat één van de mooiste gebieden op aarde toegankelijk is geworden voor een stel bleekscheten zoals wij.. en aangezien coyhaique mooi centraal ligt zijn wij daarheen gevlogen om een auto te huren en daarmee een aanzienlijk stuk van deze weg af te kachelen.
Op zondag kwamen we aan op de luchthaven van coyhaique en gingen eerst maar eens op zoek
naar een hostel zodat we alles op ons gemak konden uitzoeken; auto huren, kaartjes van het gebied, informatie omtrent slaapplaatsen langs de weg enz..
Helaas! Zondag 15 januari was het verkiezingsdag hier wat zoveel inhoudt als dat alles gesloten is in en om Chili. We hadden dit eigenlijk al kunnen zien aankomen aangezien de eigenaar van ons hostel in puerto varas ons naar de luchthaven had gebracht omdat hij er een hard hoofd in had dat er veel te kiezen zou zijn qua transport naar diezelfde luchthaven op deze heugelijke dag waarop de eerste vrouw (Bachelet.. heeft ook in NL in de krant gestaan) in de historie van Chili tot president van Chili werd gekozen! Maar goed in Coyhaique konden we niet al teveel uitrichten en dus zijn we rustig gaan afwachten tot vadertje tijd de zondag omver had geduwd en de maandag haar plaats had ingenomen.
Eenmaal aangekomen bij Budget (jaja je blijft toch je ex werkgever trouw he) bleken zij geen auto´s te hebben tot donderdag.. Twee andere bedrijven die we op de lijst hadden zien staan konden we niet vinden of bestonden niet en dus zijn we maar eens een kijkje gaan nemen bij een touroperater waar we de vorige dag hadden gezien dat ze, weliswaar erg dure maar toch, huurauto´s hadden. De eigenaresse had net haar zus gesproken en twee auto´s van haar kunnen lenen want verder was alles schoon op! Ze had de hand weten te
leggen op twee Nissan pick up trucks (die scheen je nodig te hebben voor de ruige weg alhoewel wij daar onze twijfels over hadden.. ik had liever een ford ka of zo gehad!). Eén 4x2 en een 4x4! De 4x2 was een stuk goedkoper maar had ze net daarvoor aan een aantal aussies verhuurd dus kregen wij de dure 4x4.
Omdat het wassen nogal lang duurde zaten wij in het kantoor te wachten toen de aussies belden dat ze eigenlijk toch liever de andere wilden.. Hij was te oud, er was een band wat versleten en de spiegel was stuk en en en.. Wij vriendelijk als we zijn boden meteen aan om te ruilen en aldus geschiedde.. Na enige grapjes te hebben uitgewisseld met de aussies (als wij met pech langs de weg staan zullen we aan jullie denken enz) en onze creditcardgegevens (het eigen risico bedroeg ong 1000 dollar en, zo zei ze, zelfs als we over de kop gingen dan hoefden we nooit meer te betalen dan dat bedrag, phew dat is een geruststelling) gingen we op pad voor onze 6 daagse rijtour door chileens patagonie.. Ffies snel onze tassen ophalen bij het hostel, wat boodschappies doen en hop naar het zuiden... Euhm toch maar naar het noorden omdat we nog geen kaart hadden en de verkeerde kant opreden, HHH Stelletje stumpers zijn we ook maar ja dat is het voordeel van volledig vrij reizen, t maakt geen ene moer uit of je eerst naar het zuiden of het noorden gaat!
De eerste 100 kilometers waren geasfalteerd en leiden ons naar Aysen, Chacabuco en Mañihuales.. Hierna begon de grindweg en werd de snelheid teruggebracht
tot een kilometer of 40 per uur.. lekker vooruitzicht met nog ruim 1500 km te gaan! Afgezien van grind hadden ze ook nog een hoop kuilen gebruikt om de weg te construeren waardoor ons het nut van de
pick-up al rap duidelijk werd gemaakt!
Onze eerste slaapplaats zou rond puyuhuapi liggen, midden in het parque nacional Quelat,
Rond een uur of 10, na ongeveer 4 uur gravel en kuilen maar ook door schitterend dichtbebost en bergrijk gebied gereden te hebben, kwamen we bij een potentiele slaapplek aan. Aan een meer, gelegen temidden van helemaal niets anders dan rust en natuur, stond een huisje waar we ons doorgeschudde lichaam te rusten mochten leggen. De maandag was om en de kop was er af! De eerste 200 km hadden we overleefd en ik begon langzaam gewend te raken aan het rijden op grind, en dat was maar goed ook omdat chantal haar rijbewijs in NL heeft achtergelaten waardoor ik alle kms alleen zou moeten gaan rijden!
Dinsdag begon met een strak blauwe lucht en dat dat niet helemaal gewoon is hoorden we van twee zwitsers die op de camping (de eigenaars van het huisje hadden hun riante tuin ook als camping ingericht) stonden. Zij hadden twee dagen op deze plek doorgebracht en zagen nu pas voor het eerst welke bergen zich voorbij het meer verscholen hadden gehouden! Omdat wij zoveel mazzel niet in de bek wilden kijken hebben we meteen besloten de grote attractie van
park Quelat te gaan bezoeken: De Ventisquero colgante!
Een hoop samengewaaide sneeuw die in de loop der eeuwen een gletsjer geworden is en zich boven op de berg als een dwarsdoorsnede laat bekijken.. Een mooie wandeling van een uur verder stonden we, boven op een andere berg, oog in oog met deze waterval creerende hoop sneeuw en begon het wachten in de hoop op een brok ijs, welke nog wel eens wil afbreken en zich in de diepte wil storten met donderend geraas, dat zou willen afbreken en zich in de diepte zou willen storten, en het liefst met donderend geraas!
We werden op onze wenken bediend.. Schitterend om te zien en horen hoe de natuur zijn eigen vermaak creeert! Eerst een klein beetje sneeuw (wat waarschijnlijk heeeeeel veeeeeel sneeuw was) zien vallen om enkele seconden later de enorme klap te horen roffelen tegen de omliggende bergen!
Hierna zijn we doorgereden naar Futaleufu, ten eerste omdat dit een erg mooie rit is en ten tweede omdat we dan één van de beroemste raft en kayak rivieren ter wereld zouden kunnen aanschouwen.. Niet dat we overwogen om te gaan raften na ons Mendoza avontuur maar toch..
De rit was inderdaad erg mooi en de rivier wild, het plaatsje zelf stelde niet veel voor maar gelukkig kunnen we inmiddels bevestigen dat in iedere stad/dorp/nederzetting in Chili zich een plaza de armas bevindt en dat deze altijd wordt gekruist door een straat genaamd o´Higgins.
Dat zelfs hier de duitse invloed merkbaar is blijkt wel uit de naam van ons hostal aldaar:
Adolf(o).
De volgende ochtend, het was inmiddels woensdag, zouden we terugrijden naar coyhaique om vanaf daar te beginnen aan het zuidelijke deel van onze trip. Een goede 400 km te rijden (met gemiddeld 40 per uur) en 1 attractie; een wandelingetje van ongeveer een uur naar een ´amfitheater van watervallen´! Nou het water viel inderdaad als een amfitheater om ons heen aangezien het pissssste van de regen nog voordat we aan de wandeling begonnen waren! Nou niet weer gaan lopen zeuren over regen.. poncho aan en lopen maar. Door een dicht en donker sprookjesbos klauterden we over omgevallen bomen en in de weg liggende rotsen om met moeite het spoor te volgen naar het ´amfitheater´. Eindelijk aangekomen konden wij ons goed voorstellen dat het erg mooi zou moeten zijn maar de wolken ontnamen ons het grootste gedeelte van het zicht op het spektakel (we kopen wel een ansichtkaart).
De rest van de rit stond in het teken het wachten op asfalt, dit zou namelijk de ondergrond voor onze laatste 100 km zijn.. al ratelend en schuddend arriveerden we op het ASFALT en de rust overviel ons een beetje.. Heerlijk!!!
Na aankomst in Coyhaique hebben we een slaapplaats gezocht en zijn na wat geouwehoer met een canadese en twee duitsers gaan slapen!
Donderdag zouden we naar het zuiden gaan rijden (we hadden inmiddels een kaart
dus dat ging
wel lukken). De eerste 90 km was asfalt tot aan cerro castillo (niet te verwarren met de andere cerro castillo nog zuidelijker) en vlak voor het asfalt ophield was er een viewpoint om de cerro castillo (kasteel berg) goed te bekijken.. helaas hing de top in de wolken en dus gokten we op een mooier uitzicht op de terugweg.. Dat is namelijk het voordeel van twee keer hetzelfde stuk rijden, je krijgt overal een tweede kans voor!
Hierna begon de rateltocht naar rio tranquilo aan het meer general carrera waar we de marmeren kathedraal zouden gaan bekijken. Deze marmeren grotten zijn door eeuwen van water en wind erosie uitgesleten tot vreemd gevormde gewelven waar je met een bootje zelfs een beetje in kunt varen!
Toen we aankwamen reden we naar het eerste de beste hok met een bordje 'tour capilla de marmol' en boekten een prive boot (er was niemand anders) naar dit wonder der natuur. We kregen een zwemvest en een regenjas (HAHA waar is dat nou voor nodig?) en gingen op weg.
De lucht was inmiddels opengetrokken waardoor het meer een mooie groenblauwe gloed had gekregen maar er was ook een akelig windje opgestoken waardoor de golven bijna oceaanachtige
proporties aannamen.. Chantal kreeg het beeld van het raften alweer voor zich en ik vroeg me af of dit wel zon slim idee was met onze chileense geluksstreak. Gelukkig hadden we een goede kapitein die precies wist hoe hij door de golven heen moest manouvreren en de grotten lagen beschut waardoor we daar helemaal geen last meer hadden van het wassende water.
De grotten waren erg erg mooi om te zien en tevens is het bizar te merken dat zelfs marmer niet bestand is tegen het geduld van het water als het op slopen aankomt. De terugweg was met wind tegen en dus kwamen we zeiknat terug aan de kant.. Ik weet niet wat ik leuker vond; het bootritje of de grotten?
Daarna snel de auto in en een of ander nog kleiner weggetje ingeslagen om naar een afgelegen plek te rijden waar we zouden kunnen slapen. Deze weg wordt aangelegd om het laguna san rafael te ontsluiten, er vaart nu alleen een duurbetaalde boot heen om toeristen te trakteren op een rondvaart te midden van drijvende ijsbergen en afbrekende gletsjers, maar is helaas nog niet af. Twee duitsers hadden hun halve leven gezocht naar DE plaats om zicht te vestigen.. Ze waren bijna overal geweest en hadden niets gevonden. Toen ze eens in deze buurt waren hadden ze erg slecht weer en kwamen vast te zitten met de auto bij het doorkruisen van een
rivier. Na drie uur waren ze eindelijk weer mobiel, en zeiknat, en besloten maar ergens te gaan pitten. Op een plek waar een zwitser zijn tent had neergezet parkeerden zij de auto om te gaan slapen.. van de omgeving hadden ze niets kunnen zien omdat deze volledig in de wolken hing.
Smorgens werden ze wakker met een strakblauwe lucht en zagen ze voor het eerst op wat voor enorm mooie plek ze eigenlijk stonden. En... aan de overkant stond en bordje 'te koop'! Ze hadden hun plaats gevonden. Gedurende de volgende 3 jaar hebben ze daar een huis gebouwd waarin ze gasten kunnen herbergen die wel houden van een beetje niets.
Het waren ontzettend aardige mensen die een prima paard koken maar op vrijdag moesten we toch echt door! Eerst naar een enorm ijsveld (we waren vlak bij het eerder genoemde laguna san rafael) en toen door naar een plaatsje op de grens met argentinie,
genaamd Chile chico, waarvandaan we hoopten de boot te kunnen nemen naar de overkant van het meer, zodat we er niet nog een keer omheen hoefden te rijden.
Weer een fantastisch mooie rit en onderweg hebben we een liftend stel, duits en schots opgepikt
waarmee we savonds in chile chico nog wat gegeten en gedronken hebben.. erg gezellig!
Helaas ging er op zondag pas weer een boot (en da's te laat) waardoor we wisten dat we op zaterdag het hele stuk weer terug zouden moeten rijden.
De attractie van zaterdag zou de cerro castillo worden aangezien de hemel nu strakblauw was en deze top zich nu niet langer verscholen hield in de dikke wolken die drie dagen eerder roet in het
eten gooiden. maar dat was nog wel een uur of 8 rijden over grindwegen verder!!
Dus.. eind goed al goed??
Helaas niet.. we waren in chile en dus moest er nog iets misgaan.. en behoorlijk ook!
Kun je je het stukje nog herinneren van de grappen met de aussies en het eigen risico? ja?
Die foto boven aan, die klopt niet.. die hoort andersom!
Nou, op zo'n 15 km voor het eind van het grindwegimperium kwamen we in een stuk terecht waar het grind dieper was dan op andere plaatsen, in een flauwe bocht (bijna rechtdoor) en met een rustige snelheid (ong 40, we werden vlak daarvoor nog ingehaald door een politieauto) brak de achterkant van de auto een beetje uit.. Dat was niet de eerste keer (hoort er een beetje bij op grind) en dus stuurde ik rustig tegen, zonder te remmen of het gas los te laten, om de auto weer in het gareel te krijgen, De reactie was wat vreemd aangezien hij nu doorsloeg naar de andere kant.. OK, weer rustig tegensturen, maar dit keer wel het gas een beetje los.. Toen sloeg hij ineens nog veel verder door weer de andere kant op.. Zijwaarts gleden we richting binnenkant van de bocht en tegen de tijd dat we het randje raakten rolde de auto heel langzaam om, eerst op zijn kant en toen door op zijn dak!
Chantal en ik, brave burgers als we zijn, hadden netjes ons gordeltje om en dus hingen wij, volledig ongedeerd, op de kop.. Ik kreeg, met mijn enorme gewicht, de gordel niet open dus dat heeft chantal voor mij moeten doen en vervolgens zijn we door het raampje (zat dicht en moest dus eerst opengedraaid worden want al het glas zat er nog in) naar buiten geklommen.
Na enig vloeken, tieren en meermalen excuses aanbieden aan Chantal dat ik haar op haar dak had gelegd (dat hoort toch niet!) kwam, na een minuut of 10, de eerste auto aangereden. De auto lag netjes aan de kant dus daar hoefde niets aan gedaan te worden en omdat zij toch niets voor ons konden doen hebben zij het telefoonnummer van het verhuurbedrijf meegenomen en zouden in het eerst volgende dorpje (meer dan een uur rijden) ff bellen, zij reden door.
De volgende auto bleek een stuk nuttiger, de man die uitstapte vroeg wat er gebeurd was en toen wij het uitlegde zei hij.. "Oh ja dat gebeurt altijd zo"! Hij wees meteen naar de kale band (denken aan de aussies) en gaf de schuld daaraan, hij was duidelijk ervaren want hij wist hoeveel mensen er ongeveer nodig zouden zijn om de auto weer op zijn wielen te zetten en dacht dat als hij eenmaal weer stond dat we dan wel door zouden kunnen rijden!! nou 't zal mij benieuwen.
We hadden ongeveer een half uur eerder twee vrachtwagens gepasseerd en twee
wegwerkvoertuigen dus ik wist dat er versterking aankwam.. Onze nieuwe vriend coordineerde de hele reddingsoperatie en samen met vele handen hebben we de auto weer op zijn wielen gezet. Ffies wachten en proberen te starten.. hij liep als een zonnetje en alles functioneerde nog gewoon. We konden dus verder!
In het volgende dorpje hebben we het verhuurbedrijf gebeld en gezegd dat we een ongelukje hadden gehad, dat de schade aanzienlijk was en dat we er aan kwamen. Zij zei.. "OK ik zorg dat er een technische man is om de schade te bepalen"... Waarop ik mocht antwoorden "nou dat zal niet nodig zijn.. dat is zeker hoger dan het eigen risico zoek mijn creditcard er maar vast bij!".
Terug in coyhaique hebben we de auto ingeleverd en ik moet zeggen, ze nam het sportief op (maar het was dan ook de auto van haar zus)! Na het financiele gedeelte te hebben afgerond regelde ze een hotel en een airporttransfer voor ons.. erg aardig voor iemand wiens auto net is getotallossed!
De rest van de avond stond in het teken van de "HOE KAN DAT NOU??" vraag. Het enige dat duidelijk is geworden na vele uren piekeren is dat er iets misging, maar wat?? Over de band ga ik niet lopen zeuren aangezien we al 1600 KM op die band hadden gereden, we hebben meermalen tegen elkaar gezegd dat ie eigenlijk te kaal was.. en we hadden hem kunnen verwisselen met een goede band die achterin lag.. Gevalletje eigen verantwoordelijkheid lijkt me!
Zondag zijn we veilig terug naar puerto montt gevlogen En op de luchthaven kregen we ruzie met een medewerker van de busmaatschappij die net de laatste plaatsen had vergeven aan een voordringer, hij keek me aan en hielp de ander eerst! Hij bleef maar volhouden dat we met een taxi (a 3500 pp) of met een transfer (3000 pp) moesten gaan. Ik kreeg geweldsneigingen en chantal probeerde het op de andere manier (good cop bad cop HH) waardoor er inees(??) plaats was op een bus die 15 minuten later ging (dus waarom zeg je eerst dat er G#*^#$~~#^&* geen bus is??!?!?!?!, nog agressiever). Ik had het helemaal gehad met chili en wilde eigenlijk meteen door naar argentinie. Maar van puerto montt hebben we toch eerst maar de bus naar Castro op het eiland chiloe (in chili) genomen.
Ik ben blij dat we daar geweest zijn alleen al omdat we nu kunnen zeggen dat we met eigen ogen hebben kunnen zien dat we niets gemist hadden als we het niet met eigen
ogen hadden gezien.
Het kan ook komen omdat ik niet echt in de stemming was en het ff een beetje had gehad na ons akkefietje van een dag eerder.
De woningen op palen waren leuk maar niet de moeite waard om een dag aan te besteden.
De volgende dag, maandag, hebben we een busje genomen naar een eilandje van het eiland om daar nog meer te proeven van de eiland cultuur maar eerlijk gezegd vond ik achoa niet echt interessant afgezien van een simpel houtenkerkje (van lokaal hout!! ja, dus??), wat vissersbootjes en een plaza de armas en dus waren we bijtijds weer in castro om onze foto's op cd te laten branden en op zoek te gaan naar een buskaartje naar Argentinie. Weg hier uit dit vervloekte land HH!!
Helaas.. alleen op donderdag tot zondag gaan er bussen van castro naar bariloche in argentinie.
(he dit klinkt bekend.. volgens mij komen we weer niet weg)
Maar vanuit puerto montt gaat er een bus om half 9 smorgens. Oh kunnen we om half 9 in puerto montt zijn? Nee!
Dus.. omdat we dit spelletje inmiddels wel kenden besloten we volhardend te zijn. De volgende dag, Dinsdag 24 januari, hebben we de bus naar puerto montt gepakt omdat daarvandaan meerder maatschappijen op Bariloche rijden. Helaas zat ook daar alles vol tot donderdag.
Door naar Osorno omdat daarvandaan nog meer bussen gaan.. In Osorno op het busstation vragen maar, helaas zitten we vol.. En toen, toen keerde het lot definitief, eindelijk!! Een man had ons horen vragen en vroeg of wij misschien naar bariloche wilden.. hij had nog twee kaartjes voor dezelfde dag.. De twee laatste kaartjes!! JAJAJAJAJAJAJAJAJA die willen we!!
En zo, lieve kijkbuiskindertjes, zo kan het dat wij nu, woensdag 25 januari 2006, weer in argentinie zijn! In Barisrael.. eh oh nee bariloche. Het geluk lacht ons weer toe!
En met deze positieve noot besluit ik dit verhaaltje.
Ave
We hebben een verrassende move gemaakt.. Onze reis in zuidelijke richting is voorlopig gestaakt en we zijn de oostelijke weg ingeslagen!
zodat we meteen verder kunnen met vertellen, hebben we (keurig een dag van te voren) een nachtbus geboekt naar Puerto Madryn. Een kleine 13 uurtjes in de slaapbus later waren we er. Omdat we van twee, onafhankelijke, stellen hadden gehoord dat je niet in puerto madryn moest blijven maar meteen door naar puerto piramides moest gaan was onze reis nog niet volledig ten einde.
genomen in een simpel hostalletje voor het verplichte middagdutje (tsja die nachtbus he). Om een uur of 4 zijn we in de auto gestapt voor de beestenboel. Eerst maar punta norte.. daar waar het orca fenomeen wel eens plaatsvindt.
in smoking dergelijke geluiden kunnen produceren. Zonder een show op te voeren waren ze al zo grappig dat we ons hier uren hadden kunnen vermaken met alleen maar kijken naar die koddige beesten.
We hadden zo het vliegveld in onze tas kunnen stoppen en weg kunnen gaan.
