stukkie fietsen en zelfmoord

Ik zal ff heel kort verslag uitbrengen van ons, bijna fatale, fietstochtje...
F-A-N-T-A-S-T-I-S-C-H!!!

Het begon allemaal voor dag en dauw (voor een uitslaper dan) op woensdag 23 november dat we ons om 7 uur s morgens moesten verzamelen vlak bij het fietstochtverzorgkantoortje voor dat wat een memorabele dag zou worden. Eerst werden we allemaal de bus ingeladen (na de vraag of iedereen verzekerd was voor mountainbiken.. geen idee dus ja) voor een rit van drie kwartier naar 4750 meter hoogte waar we allemaal een fiets (en evt wind/regenpak en skibril) aangemeten kregen zodat we ons met ware doodsverachting en met zicht van een berg af konden smijten zonder het koud te krijgen/nat te worden. Om ons heen lagen wit besneeuwde hellingen en ik heb de kans met beide handen aangegrepen om mijn eerste beetje sneeuw van het jaar "yellow" te "maken". Na een korte instructie over hoe een fiets werkt en aan welke kant van de weg een (vracht)auto rijdt kregen we het inwijdingsritueel.. een flesje pure alcohol (95% of zo) ging rond, eerst moest je een beetje op de grond gooien om pachamama (moeder aarde) gunstig te stemmen en vervolgens moest je zelf een slok nemen!

Met de maag in de knoop (ik drink zelden 95% alcohol voor negenen a.m.) begonnen we aan ons inkom stukje; 22 kilometer asfalt met een fijn dalingspercentage zodat we allemaal aan de fiets konden wennen! De gids was duidelijk al gewend en ging met een gangetje van en kilometer of 60 naar beneden (schatting die nergens op gebaseerd is) en wij erachteraan. Super!! Na een aantal stops, zodat de groep compleet bleef (ik vermoed dat de eerste anders een halve dag eerder beneden was geweest dan de laatste), werd duidelijk dat er ook een stukje geklommen moest worden, op 3600 meter hoogte!!! Geheel buiten adem en zonder enige resterende kracht begonnen we aan de tweede klim.. waarvoor dank! Na deze klim waren we dan eindelijk aan het begin van "the worlds most dangerous road". 42 KM onverhard (niet geasfalteerd maar wel vlak gemaakt, ooit, eens lang geleden!!), langs gapende afgronden en goed voor 24 doden per jaar!

Nog ff een sfeerimpressie: De weg dient nog steeds als enige verkeersader voor al het verkeer tussen la paz en coroico (op weg naar brazilie). Er is dus verkeer, naar boven en naar beneden,
en er is echter plaats voor één voertuig en omhooggaand verkeer heeft voorrang!
Het verkeer rijdt aan de linkerkant van de weg (voor zover daar sprake van kan zijn) zodat het omlaaggaande verkeer met de stuurkant aan de kant van de afgrond rijdt(zou veiliger moeten zijn) Dit betekent dus ook dat omlaaggaand verkeer, wanneer het voorrang verleend, uiterst links (afgrond) in een uitwijkhaventje moet gaan staan! Ergo wij moesten aan de kant van de afgrond fietsen! De gids voorop werd truck bait genoemd omdat deze op de uitkijk stond voor om de hoek komend verkeer (einde twee gidsen in het verleden)!

Het eerste stukje was errug lastig en de moed zakte mij volledig in de sokken.. Kon de lijn van de gids totaal niet volgen, ik had voor mijn gevoel totaal geen controle en glibberde ale kanten op! Als het zo moet!?!? Gelukkig bleek het gewoon weer ff inkomen op onverhard en ging het vervolgens stukken beter! Steeds harder en zekerder vlogen we naar beneden (ik ben alleen bang dat de gemiddelde gids in zijn eentje 2 keer zo hard gaat). Bij elke stop (de groep weet je wel) volgde de ene anekdote de andere op. Op een punt stond een monument: hier waren in 194? 5 oppositieleiders naar beneden gegooid. Niet omdat de afgrond hier het diepst was maar omdat het hier 400 recht naar beneden ging en dus resultaat gegarandeerd! Later (vorig jaar of zo) was er nog een jeep die naar beneden reed geslipt en had het monument geraakt. Na aanzienlijke schade aan het monument te hebben toegebracht viel de jeep met 4 inzittenden naar beneden! Tip van de gids op dit punt: val niet over de rand!

Op een stukje waar de waterval midden boven de weg naar beneden voel (als een enorme regenbui zeg maar) werden we er nog even aan herinnerd dat we aan de rechter kant van de sfiets af moesten stappen zodat de fiets tussen de afgrond en jezelf instond, je voelt de anekdote aankomen! Een frans meisje stapte ooit links van haar fiets af (bij de rand dus) en zette nog een stapje naar achter om de tegemoetkomende vrachtwagen langs te laten. Helaas, einde frans meisje!

Steeds beter en harder rosten we de berg af tot de overmoed om de hoek kwam kijken (vandaar "bijna fataal" in de eerste alinea). Iets te hard stevende ik op een brede rechterbocht af, netjes de buitenkant houdend probeerde ik de bocht te ronden, er moest nog wat snelheid af en al remmend merkte ik dat het een lastig bochtje ging worden, oeps. Op het uiterste randje van de bocht (lagen wat stenen voor de herkenning, die ik nog met mijn trapper geraakt heb) balanceerde ik de bocht rond! OK iets voorzichtiger vanaf nu. Na een tijdje was het vertrouwen wel weer terug en hebben we zelfs verscheidene vrachtwagens ingehaald, op de fiets!!

Er gaat ook een verhaal de ronde dat een israelisch meisje aan de gids aangaf dat haar remmen niet goed waren, de gids zei dat dat normaal was en vervolgens fietste ze over de rand... dood. Volgens het buro (nooit de onze) was het zelfmoord en ze zijn er mee weg gekomen! Toch vraag ik me af of als je weet dat je remmen niet 100% zijn of je dan vol op een bocht af moet stevenen! De echte waarheid zullen we wel nooit te weten komen!

Helemaal beneden (1100 mbzn), iedereen had alles overleefd, mochten we een biertje drinken en onze fietsen/spullen inleveren alvorens we naar het hotel werden gereden voor de douche!
Vanaf het dorpsplein naar het hotel reed een 4x4 jeep maar deze was al vol toen wij besloten niet te willen lopen.. de chauffeur had echter weinig zin in twee ritjes en vroeg of we niet op de trayplank achter konden gaan staan.. wel goed vasthouden! Cool, hoogtepunt numero 2 van de dag! Na de douche, warm maar met shampoo smaak in de mond (shampoo zat in propvolle zakjes die je alleen met je tanden kon open maken), werd het tijd voor de terugrit!

Met de bus de "most dangerous road" omhoog... Het gevaarlijkste moest dus nog komen!!
Vanuit de bus kon je pas goed zien hoe diep de afgronden daadwerkelijk zijn, het is dat je op de fiets zo geconcentreerd bezig bent dat je niet door hebt hoe erg het is, om bang van te worden!
Op een gegeven moment reed een vrachtwagen op ons in in plaats van voorang te verlenen en deze vrachtwagenchauffeur kon dus 400 meter achteruit terug de berg op, met aan beide kanten max een meter over.. Hetzelfde geintje een paar minuten later met een bus vol passagiers!! Het was tijdens deze rit met de bus dat ik "mijn bocht" zag en er achter kwam wat er achter de bocht lag.. Niets, lucht, afgrond, en na een paar honderd meter een hele harde bodem. Was ik over het randje gegaan dan was dit verhaaltje nooit getypt! Maar, zoals altijd, eind goed al goed dus we hebben het er niet meer over (toch vond ik het wel een leuk verhaal HAHA). Verder wees de gids ons op de wrakstukken van de diverse auto´s die over de rand waren gekieperd en werden er nog wat fijne ongeluksverhalen verteld!

S avonds onder het genot van het nederlandse kaasplankje (eoa nederlander heeft hier een bar/restaurant geopend en serveert hutspot en nederlandse kaas) en een biertje werden de verhalen sterker en sterker en werd het tijd om te gaan slapen!

Voor Foto´s van dit avontuur zie deze link!!
(indien er om een wachtwoord wordt gevraagd: Photos)

En ook het allerengste moment van de dag bleek mee te vallen. Terwijl de "mannen" aan het fiesten waren waren de vrouwen gaan shoppen. Echter bleken zij zoveel tijd op het postkantoor doorgebracht te hebben dat hiervan weinig terecht is gekomen (zie chantals verhaal)! Pfheww we kunnen een maand langer blijven HAHA

Donderdag 24.. op zoek naar een manier om uit la paz te vluchten! Eigenlijk zouden we naar rurrenabaque gaan maar het wilde niet echt lukken met het vinden van een betaalbaar ticket. De bus duurt in het gunstigste geval 17 uur en meestal is het niet gunstig! Vliegen kon wel maar pas dinsdag en voor 120 usd retour! Dus, change of plan: we gaan meteen naar sucre! met een militair vliegtuig voor 35 eutjes. Verder gister nog een spijkerbroek gekocht omdat ik ook gek werd van de afritsbroeken en een wasje laten draaien zodat we ons schoon aan de rest van bolivia kunnen tonen! Tijd om te gaan..

Tot sucre!