Het nieuws van 10 uur staat onderaan, dus.... weer ff doorscrollen naar onderen!
Ik zal de titel ff uitleggen..
Iedere reiziger die wij tegen komen heeft wel iets wat steeds weer terugkeert en wat een negatieve invloed heeft op het verloop van de reis.
zo hebben we E&L (voor privacy redenen zijn de namen afgekort) die een 8-daagse tour boekten op de galapagos met een boot die maar 3 dagen zou blijven drijven. een wandeling plannen in het noorden van peru waar zowel de gids als het eten te laat of niet op kwam dagen (respectievelijk). Diverse niet-etenswaren in de etenswaren (een nagel in een fles water etc)! de trend hier: Pech!!
Wij hebben ons eigen trendje: d-i-a-r-r-e-e (aka schijterij) wanneer er bewogen moet worden!
Wij stonden op het punt om te gaan trekken door de colca canyon (de een na diepste canyon ter wereld vlakbij arequipa), zondag 30 oktober om 5 uur 30 ´s morgens werden we ruw gewekt om tijdig aan de toch te kunnen beginnen.
Om een uur of zeven zaten we in een stampvolle bus voor de 4 uur durende tocht naar yanque. het toeval wil dat net die dag de verkiezingen waren en dat het halve land het halve land door moest om op de juiste plaats te kunnen stemmen. stampvol wil dus zeggen STAMPvol. er hebben zeker 20 mensen gedurende 4 uur moeten staan!! dat brengt mij even op het volgende Peruvianen (hierna peruanen, scheelt een paar letters) pikken alles!! Stel je de scene in NL eens voor als je tegen iemand zegt dat ie 4 uur moet gaan staan in een bus. Of dat ie maar beter zijn kartonnen doos mee kan nemen omdat waarschijnlijk wel een uur of 8 mag gaan wachten op het verlengen van zijn identitietskaart, de eerste 2 dagen in arequipa zagen we elke dag een rij van enkele tientallen (honderd) meter staan voor een kantoor waar, zoals dus later bleek, de identiteitskaart werd verlengd..
Maar goed, na een aantal ´ik-moet-eigenlijk-wel-een-beetje-plassen´ uren in deze bus mochten we in yanque uitstappen en werden we verwelkomd door een klein meisje die ons naar het hostal bracht, de gids was immers nog aan het stemmen. Hier werden we getrakteerd op de lunch en ik op een onaangename verassing: veelvuldige poeperij.. ja hoor het was weer zover! nou ja, 6 keer naar de wc en een loperamide erin en gaan. Deze dag hoefden we maar 2 en een half uur te lopen naar de hot spings en daarna nog een half uurtje terug naar het hostal. de tocht was erg mooi, langs de inca terassen, inca ruines en de rivier de colca (colca is een opslagplaats voor etenswaren, langs de rivier in de canyon waren namelijk grotten die door hun ligging erg
koel bleven en dus uitermate geschikt waren voor de opslag van graan mais etc, vandaar de naam van de rivier en dus ook de canyon). In de hotsprings begonnen de problemen pas echt, na een minuut of dertig voelde ik dat het verstandig was het bad te verruilen voor het toilet. de lunch wilde door de voordeur naar buiten! dit zorgde nog voor enige ophef aangezien ik tegen de gids zei dat ik in de baño gekotst had, maar hij dacht dat ik daarmee het bad bedoelde!! nadat we die rimpels hadden glad gestreken zijn we teruggelopen en ben ik naar bed gegaan, zonder eten (ik had straf). Een dag niet eten en een nacht op de wc doorbrengen zijn de ideale ingredienten voor dag 2. Om half 5 op om met de bus naar cruz del condor te gaan. Dit is een plaats waar bijna elke dag een aantal andean condors langsvliegen op weg naar hun ontbijt. gelukkig hebben ze in peru goede afspraken gemaakt met deze vogels want ze verschijnen meestal tussen 8 en 9 in de ochtend zodat de toeristen niet de hele dag hoeven te wachten, toch aardig!! De enige variabele is het aantal vogels.. na talloze slechte grappen over mussen die langsvlogen als babycondors te bestempelen verschenen er een aantal echte condors, langzaam zwevend op de wind tussen de wanden van de canyon kwamen ze naderbij. 9 stuks (dat schijnt best veel te zijn) vlogen onder
en boven ons, omdat de canyon om ons heen zo overweldigend groot en diep was was het moeilijk om in te schatten hoe groot deze volgels echt zijn (spanwijdte tot 3 meter) maar soms kwam er één dichtbij genoeg en op een plek waar je perspectief het toestond om een glimp op te vangen van de grootte van deze vleeseters (familie van de gier). hierna door naar cabanaconde om te beginnen aan een afdaling van 3 uur de canyon in. Nou heb ik het nooit zo op afdalingen maar dit was wel heel erg, ik zat er volledig doorheen en was blij dat we beneden waren helaas moesten we toen nog een stuk omhoog!! Chantal bleef maar zeggen dat het kwam omdat ik door de diarree wat verzwakt was maar volgens mij was die afdaling gewoon onmenselijk. De slaapplaats was in tapay, eenvoudig doch doeltreffend. ff douchen met zon verwarmd water en snel naar bed.. tukken maar!! het avond eten hield ik binnen en om 8 uur savonds ging het kaarsje uit, slapen maar. na een nacht heerlijk geslapen te hebben was het plan te lopen naar een oase in de canyon waar we zouden kunnen zwemmen en lunchen en verder helemaal niets doen.. joepie!! De wandeling was errug mooi en 3000 meter recht omhoog naar de rand van de canyon kijken is ook best een ervaring!!
In de oase lekker gezwommen en een beetje uitgerust toen het plan kwam om dan meteen maar door te lopen naar boven, onder het motto van ´dan hebben we dat maar vast gehad´. Aangezien ik me vrij aardig voelde en de de vliegen en muggen in de oase het slapen in open hutjes niet echt aantrekelijk maakte vond ik dit wel een aardig plan. De grote initiator was de klimgeit/antilope die we bij ons hadden als derde deelnemer! Ronald uit limburg (laatste 5 maanden in zandvoort) had zo´n beetje alles gelopen wat er te lopen viel (pieterpad santiago de compostela, lange inca trail) en was niet bepaald chantals idee van een gezellig loopmaatje (zij had voor de tour gevraagd of er eventueel ook wat vrouwen bij konden die
ook niet zo hard liepen HAHA). Wij ons na de lunch rustig klaar gemaakt om in de stromende hitte een kleine kilometer te klimmen, de canyon weer uit! Helaas iets te weinig water, een verzwakte conditie, enorme hitte en een veel te lange klim eisten hun tol.. Volledig DOOD en zonder water heb ik de gids gesmeekt of ik 10 minuten mocht blijven zitten en dat zij doorliepen zodat ik misschien in alle rust kon klagen over zoveel stomheid van mijn kant om naar boven te willen lopen en het gebrek aan ezels planmatig aan te pakken zodat dit nooit meer kon gebeuren. Nou gaat een mens niet zomaar dood en er zijn mensen die het veel zwaarder hebben gehad in hun leven dus ben ik verder gestrompeld naar boven. Eenmaal boven, 3 uur en 15 minuten later, vroeg ik de gids of we erg langzaam waren en hij antwoord¨:´JA!´ wel eerlijk zeg maar. Hij zei er wel bij dat hij de week er voor in 5 uur tijd een huilende vrouw omhoog had moeten praten dus de er waren ergere mensen!! (ronald had het trouwens in anderhalf uur gedaan oeps)´s avonds totaal geen trek en een klein beetje gegeten. om 9 uur licht uit!!
De volgende ochtend vroeg op om nog eens langs cruz del condor te gaan. Slechts eentje gezien maar wel dichtbij! In het busstation octavio´s (gids) engelse huiswerk gemaakt en terug naar arequipa. In arequipa kregen we een smsje van Bas en Jo dat zij ook in arequipa waren en dus hebben we afgesproken gezamelijk wat te eten! Gezellig en slapen maar weer. Trek 1 achter de rug!!
donderdag 3 november Na het ontbijt in het hotel (en na een fatsoenlijke stoelgang, zie je wel dat het met beweging te maken heeft!!) hebben we een buskaartje gereserveerd voor dezelfde avond naar cuzco. De tas inpakken en uitchecken maar. Vervolgens onze tassen opgeborgen in het opberghok van het hotel en plaatsgenomen op het dakterras voor het lange wachten. Mama (de moeder van de eigenaar van het hotel) heeft ons overstelpt met goede adviezen betreffende muggenbetenjeuk (merthiolate) hoogteziekte etc etc. Op de valreep, vlak voor vertrek naar het busstation, besloten we toch nog maar om op het inca trail aanbod van het hotel in te gaan omdat we dan de 8ste al zouden kunnen gaan lopen. Na dat geregeld te hebben regelde hij ook nog een goed hotel voor ons in cuzco en konden we gerust de nachtbus in.
vrijdag 4 november.. om een uur of 6 kwamen we aan in cuzco en werden we afgehaald door iemand van het hotel, goed geregeld!! Na het verplichte ochtend dutje zijn we eens in cuzco gaan kijkenof er ook wat te eten viel. Natuurlijk trappen wij in de duur en vies toeristen truuk en dus hebben we duur en vies gegeten. Verder een beetje op het plaza de armas rondgehangen en naar het museo INKA gegaan om ons een beetje in de inca cultuur te verdiepen. aangezien chantal nu ziekig begon te worden (de inca trail naderde immers) hebben we s avonds soep met crackertjes op bed gegeten.
Zaterdag 5 november geld gepind om de inca trail te kunnen betalen. Verder een beetje rondgehangen en niks zinnig gedaan. ook wel eens lekker! chantal wordt er niet beter op, de ORS is weer te voorschijn gekomen!
Zondag 6 november. CULTUUR. zowel Coricancha als de Cathedraal bezocht.
Coricancha was een belangrijke inca tempel die toen de spanjaarden kwamen is volgebouwd met
een koloniale klooster. De beste bouwers ware de inca´s want in de aardbeving van 1650 (donderdag 31 maart 1650 klopt dat wel??) werd het klooster weggevaagd en bleven de inca muren staan. De inca´s hadden voor een tempels een erg bijzondere bouwstijl, enorme blokken graniet die zonder enige vorm van mortel of cement naadloos op elkaar aansluiten alles met een trapezoid vorm voor de stevigheid. Je vindt in cuzco vele voorbeelden van deze bouwstijl en het is inderdaad erg knap hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen zeker gezien de slappe bouwsels
uit spanje die later zijn gebouwd. Maar nergens zie je dit duidelijker dan in Coricancha, waar de inca muren en de mud bricks zij aan zij staan. In de cathedraal is de grote trekpleister het schilderij ´het laatste avondmaal´ volgens de peruanen at hij heel iets anders dan wat wij denken.. midden op tafel staat namelijk geroosterde cavia!!
S avonds met onze vriendjes bas en jo (die waren inmiddels per sms ook cuzco binnengeloodst) wat gegeten en het nachtleven van cuzco verkend.. iedereen staat hier met gratis drankbonnetjes om je binnen te praten en toen ik 20 man met bonnetjes om me heen verzameld had en men aan me begon te trekken had ik er genoeg van en ben weggelopen. de andere kant van het plein leek veilig en vanaf daar zijn we snel een of andere tent ingerend.
Binnen was het best gezellig met 3 jaar oude muziek en redelijk bier, alleen het toilet was gevaarlijk. Elke keer dat ik naar de plee ging (ik hou van een deur achter mijn rug) moest ik even wachten. Omdat ik steeds het hok in wilde ging de onschuldig ogende oude schoonmaker ervan uit dat ik aan de coke zat en vroeg of ik niet wat wilde kopen.. aangezien ik hem niet helemaal volgde liet hij mij zijn koopwaar zien, en inderdaad keurige rolletjes coke (is weer eens wat anders dan coca thee). Na vriendelijk bedankt te hebben ben ik nog een aantal maal naar het toilet geweest en heben we het alleen nog maar over voetbal gehad!!
Verder hebben we ons kostelijk vermaakt met de blanke jongetjes die zich blootstelden aan de gevaren die het versieren van peruaanse meisjes met zich meebrengt zoals wakker worden zonder kleren en geld, of met kind of eventueel met een huwelijksaanzoek en de bijbehorende visumperikelen in de pocket..
De volgende dag, 1 dag voor de inca trail voelde chantal zich nog steeds niet beter en begon het idee te dagen dat we het misschien uit zouden moeten stellen.. aangezien ik ook niet echt vast in de pot was (had natuurlijk met de drank van de avond ervoor te maken) kozen we voor een veilige maaltijd in jack´s. Vervolgens op naar het reisbureau om te kijken of we het konden verzetten naar de tiende bijvoorbeeld. tuurlijk kon dat tegen bijbetaling van 140... dollar... per persoon (en dus niet soles met zijn tweeen). hmmm ok afzeggen dan?? tuurlijk kan dat, geen geld terug!! ok, duidelijk! op naar de apotheek voor imodium en ORS!!
Om zeven uur naar de briefing over het hoe en wat van de inca trail en daarna nog maar even snel twee regenponchos gekocht want het was ook al twee dagen baggerweer!!
meer nieuws in het journaal van 10 uur!!
>>>Het nieuws van 10 uur met gerarrrrd arninckhof<<<
een plaats, meestal populair, aangeduid als KM82, ook wel bekend als het begin van de klassieke inca trail. Hiernaast een foto van de gehele groep:
Goed genoeg geOH. Na het ontbijt zijn we de bus ingeladen om naar KM82, het beginpunt van de 4 daagse inca trail, gereden te worden. Iedereen werd bij zijn hostel opgehaald en toen de bus vol zat waren we met 16 man/vrouw (chantal ook blij) waarbij tevens 2 toeval toeval bekenden zaten (nee, niet B&J maar twee ollanders die in vilcabamba,ec hadden ontmoet). 2 belgen (vlamingen), 2 amerikanen, 5 nederlanders, 1 aussie, 1 colombiaanse, 1 fransoos, 2 zwitsers,
2 spanjolen, 1 peruaanse gids en 16 peruaanse porters (dragers), dat wordt wat!!!
Onderweg hebben we nog even een aantal zeiknatte tenten van een even nat veld opgehaald (het regende gelukkig al 3 dagen) zodat we ´droog´ zouden kunnen slapen. Aan het eind van de rit (het was inmiddels een uur of 1 ) kregen we een lunch geserveerd in een tent (chantal stond heel naief om haar heen te kijken in welk gebouw de lunch dan geserveerd ging worden); einde beschaving, hallo campingleven!! De lunch was uitstekend, soep, spaghetti en een banaan toe.
Of het toeval is of gods wil of joost mag weten wat maar zodra we moesten gaan lopen stopte het met regenen. De verplichte groepsfoto onder het beginpunt en op naar het controle punt voor het daadwerkelijke begin van onze 4 daagse trek (33 km). De spanjaarden hadden echter een klein probleempje: studentenkaart vergeten en dan kom je het park niet in, bijbetalen tot het normale tarief was geen mogelijkheid (iedereen kun je omkopen in dit land behalve deze man) en dus ging het feest niet door!! Echter de echtgenoot had onwetend de kaart van vrouwlief in zijn portemonnee gestopt (drie keer raden wie de held van de dag was) en we konden door!!
Met af en toe een beetje miezertjes liepen we in een lekker stevig tempo door tot ons eerste kamp, 12 km van het begin. Hier kwam iedereen ongeveer tegelijk aan, dus qua tempo zaten we op een lijn! Onze tenten stonden klaar en waren droog(??) zodat we onze matjes, die we zelf moesten dragen (geen rekening mee gehouden zodat we met twee losse bandjes nog snel een soort rugdraagcontructie voor chantal gemaakt, ik had immers de rugzak met al onze overige bagage (slaapzakken, kleren,water etc (kilo of 9)) op mijn rug ), in de tent konden leggen. Vervolgens aan de borrel - thee met popcorn- en avondeten maar!
Kan niets anders zeggen dan dat het eten en alles fantastisch verzorgd was. De porters rennen met het eten en de tenten etc vooruit en zetten alles klaar, zij zijn toch wel de belangrijkste mensen van de hele operatie, groot was dan ook onze verbazing dat zij op de keukenvloer moesten slapen!
En hoe past imodium in dit verhaal?? nou dat zal ik jullie eens fijntjes uitleggen!
Chantal was nog aan de diarritus en mijn afscheidshoopje voor vertrek was verre van vast (hmm toch niet de drank??) dus de imodium kwam tijdens de lunch tevoorschijn en heeft zeker de eerste dag zijn werk uitstekend gedaan. nergens last van!
Dag 2 zou de ergste dag moeten zijn. Vanaf ons kamp op 3000 meter moesten we de dead woman´s pass, gelegen op 4200 m, over. Een klim die volgens de gids 5 en een half uur duurt, gevolgd door een afdaling van anderhalf tot 2 uur naar 3600 meter. In totaal 9 km lopen. NA het ontbijt de imodium tevoorschijn gehaald (voor beide) en lopen maar. Nou ja het was in ieder geval droog!! Het eerste stuk was om even in te komen. Half uurtje naar het 2e controle punt waar ze een of andere rare stempel in je paspoort zetten (wat vind de nederlandse douane hier eigenlijk van??). Daarna de echte klim!! Chantal en ik hadden afgesproken dat we ons eigen tempo zouden lopen omdat dat over het algemeen beter gaat dan op elkaar wachten!
T
ot 3800 viel het me enorm mee en liep ik lekker door, onderwijl kauwend op cocabladeren. Na het rustpunt begon deel 2, een lang pad omhoog waarbij je uitzicht had op het eindpunt, dacht ik!! Helaas, dat eindpunt lag nog eens 200 meter onder de top. Mentaal gebroken heb ik mezelf maar voor gehouden dat boven dode vrouwen zouden liggen zodat ik nog enige motivatie had om boven te komen. stel je mijn teleurstelling eens voor toen we boven kwamen en er helemaal geen dode vrouwen waren!
EN HET BEGON OOK NOG TE REGENEN!!!!! Maar ja we waren boven en we hoefden alleen nog maar naar beneden (de goede lezer weet hoe ik over afalingen denk) en ook al waren we de 2na laatste, we hadden het binnen de 4 en half uur gedaan (uur voor op schema)! De afdaling hebben we gehuld in charmante regenponcho zsm gedaan en voor eenen waren we in het kamp waar de tenten halfdroog klaar stonden in een enorme blubberbende. Gelukkig kwam de lunch al snel en konden we snel daarna de tent in voor de siesta (bij een graad of 12). Aan het eind van de middag klaarde het ineens op en werd het pas echt koud, tevens gaf ons dit de mogelijkheid om de klim voor dag 3 te aanschouwen; Joepie! ´S avonds na het eten de 7 graden tent in voor een koude nacht!!
Dag 3 begon droog en vol goede moed klommen we naar de eerste ruine (300 meter omhoog).
Hier deelde de gids fijntjes mee dat de inca trail hier pas echt begint. En wat hebben we de eerste 2 dagen dan gedaan??? maar goed het zal allemaal wel, gewoon door lopen! Deze dag zouden we 12/13 km lopen over de twee resterende passen en dit was inderdaad een relatief eenvoudige dag zonder al te veel imodium!
Na de slotdaling van 1000 meter kwamen we in ons kamp aan waar ook gebouwen stonden zodat we in een verwarmde omgeving zouden kunnen eten en eventueel zelfs konden douchen. De grote attractie hier was echter het feit dat ze ook bier verkochten en aangezien we bij aankomst over lekker zonnig warm weer beschikten (half 5 middag) was dit een welkome afwisseling van het overgeconsumeerde water! S avonds binnen gegeten en biertjes gedronken en lekker zitten ouwehoeren tot een uur of 23.
Tevens het fooienritueel voor de porters gehad.. dit wilden we groepsgewijs doen en dat lukte ook tot dat de amerikanen (altijd weer die amerikanen) dwars gingen liggen en alles rechtstreeks aan de gids wilden geven. Doof voor onze waarschuwingen dat al dat geld in de zak van de gids zou verdwijnen hebben de overige 14 het wel groepsgewijs gedaan en rechtstreeks aan de porters zelf gegeven! maar ja wat is een normale fooi voor iemand die 3 dagen lang je tent sjouwt op zet, je eten draagt en maakt??
Dag 4 werd om 3:50 aangevangen zodat we met zonsopkomst boven op machu picchu (het uiteindelijke doel) zouden kunnen kijken. Na een venijnig wandelingtje van een uur kwamen we aan bij de zonnepoort vanwaar je boven op machu picchu kijkt terwijl deze net in het zonlicht begint te baden! ERRUG mooi.
Machu picchu is nooit door de spanjaarden ontdekt en daardoor is er niet veel over bekend. In 1911 heeft hiram bingham (volgens mij een amerikaan van de yale university) het complex herondekt doordat (naar verluidt) hij enkele locals die van het bestaan afwisten heeft dronken gevoerd zodat zij hun mond voorbij praatten!
Machu Picchu (80 jaar aan gewerkt)werd door de inca adel bevolkt als schuilplaats, zodat zij veilig zouden zijn voor, uiteindelijk, de spaanse invasie. Aangezien dit beken stond als ´the last refuge of the inca´s´ was mr bingham er veel aan gelegen om deze plaats te vinden. Zodra hij het had gevonden heeft hij nogal wat goud geroofd en is het een publieke attractie geworden. Doordat het zo ontzettend veel geld oplevert is het nooit een dag gesloten, tot verdriet van 1000en archeologen die graag meer onderzoek zouden willen doen.
Over het roven van de schatten zijn ze hier nog al pissig, ik heb de gids maar even niet herinnerd aan het verhaal van de peruaanse curator van het Museo del Oro in Lima die ooit met veel inca goud op pad is gestuurd om exposities in de VS te geven. De beste man heeft vervolgens al het goud verkocht aan handelaren en replica´s mee terug genomen! HAHAHA lekker land is dit!
Machu Picchu was overigens niet de last refuge of the inca´s, want zodra de spanjaarden aankwamen in cuzco is het complex verlaten en zijn ze de vilcabamba vallei ingetrokken. Deze plek is nog nooit met zekerheid bepaald.
Vanaf de sun gate zijn we naar het complex zelf gewandeld en ben in chantal kwijt geraakt. Andere leden van de groep wisten mij te vertellen dat ze nar het toilet was gegaan (goh verassend) en dus begon het lange wachten op haar terugkeer zodat de groepsfoto gemaakt kon worden. Ze kwam echter niet terug en aangezien ik ook wel graag een toilet wilde heb ik de executive decision genomen om de groeps foto dan maar zonder c te doen en iedereen te vertellen dat er op de foto een klein meisje miste die achter de lange fransoos stond. Bij het toilet vonden we C weer terug en heeft zij onze laatste imodium genuttigd.
Na de rondleiding mochten we (optioneel) de berg beklimmen die een mooi uitzicht biedt op machu picchu; Nee bedankt! we zijn wel naar aguas caliente gelopen omdat de bus mijn trots zou kleineren! De rest van de reis was eenvoudig!
Met de trein naar ollantaytambo en vandaar met de bus naar cuzco. De buschauffeur had echter nog een verassing in petto. Hij wilde ons dood hebben!!!
Eerst laat hij zijn tank leegraken net voor een benzinepomp, bij een poging om opnieuw te starten slaat de motor aan en rijdt de L*L de benzinepomp voorbij. 100 meter verder slaat hij weer af. Achteruit rollend de benzinepomp in en 10 liter tanken (zuinigheid regeert). Bij het vervolg glijdt hij nog ff de halve weg over omdat hij iets wil ontwijken (of in slaap viel), al met al het spannendste van de hele trip!!! Maar eerst machu picchu zien en dan sterven.. Het was een fantastisch mooie tocht en ik ben blij dat we toch zijn gegaan ook al ontvingen we zeer wisselende recensies vooraf!
We zijn nu al 2 dagen terug in cuzco en plannen onze verdere trip richting bolivia! Hoewel bij mij de dia al weer voorbij is (we zijn klaar met lopen) is c nog niet helemaal de oude, maar we hebben gelukkig weer een baño privado! Ik ben er echter heilig van overtuigd dat we het zonder imodium niet hadden gered, vandaar de titel! Dit is geen advertentie oid maar een beetje sponsorinkomsten zijn nooit weg natuurlijk!!
Waarschijnlijk gaan we naar copacabana in bolivia (aan het lake titcaca) en dan door naar la paz. maar op een of andere manier heb ik een slecht gevoel bij bolivia! Iedereen zegt dat het een fantastisch mooi land is en dus gaan toch maar even een kijkje nemen. Mocht ik nooit meer terugkomen dan is dat dus omdat het of een heel mooi land is of omdat ze staken!!
En dan tot slot het weerbericht: Erwin het woord is aan jou......
Kijk goed naar de foto voor het bewijs, een echte titanosaurus van een meter of 30. Toen we zijn richting op renden vluchtte hij weg. De voetafdrukken waren echter nog duidelijk te zien! Over een lengte van honderden meters ramde hij met al zijn tonnen diepe sporen in de grond. Helaas hebben we hem ook na lang zoeken niet meer gevonden!
Sucre ligt op een meter of 2800 (hoera, voor het eerst in bijna een maand slapen we weer eens onder de 3000 meter) en heeft een lekkerder klimaat dan la paz. Hier schijnt de zon wel eens en wordt het een graad of 25 overdag! Het lijkt wel zomer..
heb ik dit keer ook maar wat nutteloze zaken gekocht, dat herstelt de aankoopbalans weer enigzins!
Op straat zie ik hier vaak een Volkswagen Brasilia rijden.. (zie foto hiernaast). Ik denk dat ik mijn eerstvolgende auto heb gevonden. Wat een fantastisch design!! En nee ik ben niet sarcastisch! Als iemand er een voor me op de kop kan tikken.. GRAAG!
Ach wat heb ik weer een feitjes om jullie mee om de oren te slaan!!!
